ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ «ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ» ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Μοναχή Νεκταρία, Χιλιομόδι: Όταν στεκόταν ο Άγιος στην Ωραία Πύλη, δεν μπορούσες να τον ατενίσεις. Νόμιζες ότι ήξερε όλα τα εσωτερικά της ψυχής σου. Ήταν τόσο γλυκύς, αλλά και τόσο σοβαρός!
Αισθανόσουνα δέος απέναντί του. Ήταν πάρα πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στις νηστείες, αλλά με τους άλλους δεν ήταν. Για το Μοναστήρι του έδινε πολύ μεγάλη σημασία στην προσευχή και την παρθενία. Τις Κυριακές καλούσε τις μοναχές στο περιβολάκι έξω από το κελί του και τις δίδασκε. Έλυνε τις απορίες της καθεμιάς και έψαλλαν από το Θεοτοκάριο. Τις μιλούσε τακτικά για την ελεημοσύνη. Ο ίδιος δεν κρατούσε χρήματα· τα μοίραζε στους φτωχούς. Όταν πήγε στο Μοναστήρι ο ανακριτής, τον οποίον έστειλε η μητέρα της Μαρίας, επειδή ήθελε να γίνει μοναχή, φοβέριζε και ύβριζε τον Άγιο. Ο Άγιος τον κοίταξε καλά-καλά με τα μεγάλα του μάτια. Υπέμενε καρτερικά. Μόλις σταμάτησε ο ανακριτής, ο Άγιος τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στο δωμάτιό του. Έδωσε εντολή στις μοναχές να φύγουν για να τον φροντίσει μόνος του. Του έψησε καφέ και τον περιποιήθηκε με άκρα ταπείνωση, χωρίς να διαμαρτυρηθεί καθόλου. Στο τέλος του είπε: «Να πας στο καλό και στην ευχή της Παναγίας! Ο Θεός να σε συγχωρέσει»! Όταν ο ανακριτής έφτασε στο σπίτι του στην Αθήνα, το είδε να καίγεται… Όταν εκοιμήθη ο Άγιος και τον έφεραν στο Μοναστήρι, τρεις μέρες και τρεις νύχτες μείναμε δίπλα στο φέρετρο και είχαμε μαζί μας κουτιά με βαμβάκι. Σκουπίζαμε συνεχώς το μέτωπο, τη γενειάδα και ανάμεσα στα δάχτυλα των χεριών του. Ανέβλυζαν μύρο! Έσταζε ολόκληρο το πρόσωπό του. Όλος ο κόσμος πήρε από αυτό το βαμβάκι που ευωδίαζε. Τόσος μέρες δεν αλλοιώθηκε καθόλου. Ήταν όπως και ζωντανός! Αρχιμ. Νεκτάριος Βιτάλης: Είχα προσβληθεί από σοβαρή μορφή καρκίνου στο στήθος. Από τους πόνους έσκιζα τις φανέλες μου! Είχα ετοιμάσει τα σάβανά μου. Κάποιο πρωί της 26ης Μαρτίου 1980, βρισκόμουν με τη νεωκόρο και την αγιογράφο στο υπόγειο του ναού και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Μπήκε μέσα ένας κοντός και φαλακρός Γέροντας με κατάλευκα γένια. Πήρε τρία κεριά, άναψε τα δύο και προσκύνησε όλες τις εικόνες του τέμπλου, εκτός από την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου. Στάθηκε στο σολέα, μπροστά στην Ωραία Πύλη, σταύρωσε τις παλάμες και ρώτησε: «Ο Γέροντας είναι εδώ;». Η νεωκόρος για να προστατέψει του είπε ότι έχω γρίπη και είμαι στο σπίτι μου. Εκείνος είπε: «Δεν πειράζει. Εύχεσθε και καλή Ανάσταση»! Η νεωκόρος ήρθε στο γραφείο και μου είπε ότι ο Γέροντας έμοιαζε πολύ στον Άγιο Νεκτάριο. Την έστειλα να τον προφτάσει και να τον παρακαλέσει να επιστρέψει. Εν τω μεταξύ εγώ μπήκα στο Ιερό και αγκάλιασα τον Εσταυρωμένο με δάκρυα, ακουμπώντας πάνω του την πληγή μου. Εκείνη τη στιγμή τους άκουσα που ήρθαν και βγήκα να ασπαστώ τη δεξιά του. Δεν με άφησε αλλά ασπάσθηκε εκείνος τη δική μου. Τον ρώτησα πώς ονομάζεται και απάντησε: «Αναστάσιος!». Του υπέδειξα να προσκυνήσει τα άγια λείψανα κι εκείνος έβγαλε ένα ζεύγος γυαλάκια ψιλά, ακριβώς σαν του Αγίου που έχουμε στην προθήκη. Καθώς τα φορούσε μου είπε: «Η πίστις, παιδί μου, είναι το παν!». Ασπάσθηκε με ευλάβεια όλα τα λείψανα, αλλά όσα ήταν του Αγίου Νεκταρίου τα προσπερνούσε αδιαφορώντας. Όταν του είπα ότι και ο Άγιος Νεκτάριος είναι θαυματουργός και τον ρώτησα «γιατί δεν τον ασπάζεσθε;», με κοίταξε και χαμογέλασε. Τον ρώτησα «πού μένετε;», και μου έδειξε το ταβάνι, εκεί που χτιζόταν η καινούργια εκκλησία. «Γέροντα», του είπα, «έχω καρκίνο. Θέλω να γίνω καλά για να ολοκληρώσω τον ναό, να φτιάξω την Αγία Τράπεζα, να κάνω την πρώτη λειτουργία κι ας πεθάνω! Δε με φοβίζει ο θάνατος». «Μη στενοχωρείσαι, είναι δοκιμασία», μου είπε. «Θα γίνεις καλά! Θα γίνει το θαύμα και θ’ ακουστεί σ’ όλο τον κόσμο!». Αμέσως χάθηκε από μπροστά μας, ενώ η πόρτα ήταν κλειστή. Όταν μετά από δυόμισι μήνες πήγαμε στο νοσοκομείο για συμπληρωματικές εξετάσεις, ο καθηγητής είπε: «Μην ανησυχείτε! Τον π. Νεκτάριο να τον πάρετε, να πάει να τελειώσει την Εκκλησία που χτίζει, διότι έγινε μεγάλο θαύμα! Καρκίνο δεν έχει! Τι έγινε δεν γνωρίζουμε. Να πάτε στο καλό».
Μοναχή Νεκταρία, Χιλιομόδι: Όταν στεκόταν ο Άγιος στην Ωραία Πύλη, δεν μπορούσες να τον ατενίσεις. Νόμιζες ότι ήξερε όλα τα εσωτερικά της ψυχής σου. Ήταν τόσο γλυκύς, αλλά και τόσο σοβαρός!
Αισθανόσουνα δέος απέναντί του. Ήταν πάρα πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στις νηστείες, αλλά με τους άλλους δεν ήταν. Για το Μοναστήρι του έδινε πολύ μεγάλη σημασία στην προσευχή και την παρθενία. Τις Κυριακές καλούσε τις μοναχές στο περιβολάκι έξω από το κελί του και τις δίδασκε. Έλυνε τις απορίες της καθεμιάς και έψαλλαν από το Θεοτοκάριο. Τις μιλούσε τακτικά για την ελεημοσύνη. Ο ίδιος δεν κρατούσε χρήματα· τα μοίραζε στους φτωχούς. Όταν πήγε στο Μοναστήρι ο ανακριτής, τον οποίον έστειλε η μητέρα της Μαρίας, επειδή ήθελε να γίνει μοναχή, φοβέριζε και ύβριζε τον Άγιο. Ο Άγιος τον κοίταξε καλά-καλά με τα μεγάλα του μάτια. Υπέμενε καρτερικά. Μόλις σταμάτησε ο ανακριτής, ο Άγιος τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στο δωμάτιό του. Έδωσε εντολή στις μοναχές να φύγουν για να τον φροντίσει μόνος του. Του έψησε καφέ και τον περιποιήθηκε με άκρα ταπείνωση, χωρίς να διαμαρτυρηθεί καθόλου. Στο τέλος του είπε: «Να πας στο καλό και στην ευχή της Παναγίας! Ο Θεός να σε συγχωρέσει»! Όταν ο ανακριτής έφτασε στο σπίτι του στην Αθήνα, το είδε να καίγεται… Όταν εκοιμήθη ο Άγιος και τον έφεραν στο Μοναστήρι, τρεις μέρες και τρεις νύχτες μείναμε δίπλα στο φέρετρο και είχαμε μαζί μας κουτιά με βαμβάκι. Σκουπίζαμε συνεχώς το μέτωπο, τη γενειάδα και ανάμεσα στα δάχτυλα των χεριών του. Ανέβλυζαν μύρο! Έσταζε ολόκληρο το πρόσωπό του. Όλος ο κόσμος πήρε από αυτό το βαμβάκι που ευωδίαζε. Τόσος μέρες δεν αλλοιώθηκε καθόλου. Ήταν όπως και ζωντανός! Αρχιμ. Νεκτάριος Βιτάλης: Είχα προσβληθεί από σοβαρή μορφή καρκίνου στο στήθος. Από τους πόνους έσκιζα τις φανέλες μου! Είχα ετοιμάσει τα σάβανά μου. Κάποιο πρωί της 26ης Μαρτίου 1980, βρισκόμουν με τη νεωκόρο και την αγιογράφο στο υπόγειο του ναού και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Μπήκε μέσα ένας κοντός και φαλακρός Γέροντας με κατάλευκα γένια. Πήρε τρία κεριά, άναψε τα δύο και προσκύνησε όλες τις εικόνες του τέμπλου, εκτός από την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου. Στάθηκε στο σολέα, μπροστά στην Ωραία Πύλη, σταύρωσε τις παλάμες και ρώτησε: «Ο Γέροντας είναι εδώ;». Η νεωκόρος για να προστατέψει του είπε ότι έχω γρίπη και είμαι στο σπίτι μου. Εκείνος είπε: «Δεν πειράζει. Εύχεσθε και καλή Ανάσταση»! Η νεωκόρος ήρθε στο γραφείο και μου είπε ότι ο Γέροντας έμοιαζε πολύ στον Άγιο Νεκτάριο. Την έστειλα να τον προφτάσει και να τον παρακαλέσει να επιστρέψει. Εν τω μεταξύ εγώ μπήκα στο Ιερό και αγκάλιασα τον Εσταυρωμένο με δάκρυα, ακουμπώντας πάνω του την πληγή μου. Εκείνη τη στιγμή τους άκουσα που ήρθαν και βγήκα να ασπαστώ τη δεξιά του. Δεν με άφησε αλλά ασπάσθηκε εκείνος τη δική μου. Τον ρώτησα πώς ονομάζεται και απάντησε: «Αναστάσιος!». Του υπέδειξα να προσκυνήσει τα άγια λείψανα κι εκείνος έβγαλε ένα ζεύγος γυαλάκια ψιλά, ακριβώς σαν του Αγίου που έχουμε στην προθήκη. Καθώς τα φορούσε μου είπε: «Η πίστις, παιδί μου, είναι το παν!». Ασπάσθηκε με ευλάβεια όλα τα λείψανα, αλλά όσα ήταν του Αγίου Νεκταρίου τα προσπερνούσε αδιαφορώντας. Όταν του είπα ότι και ο Άγιος Νεκτάριος είναι θαυματουργός και τον ρώτησα «γιατί δεν τον ασπάζεσθε;», με κοίταξε και χαμογέλασε. Τον ρώτησα «πού μένετε;», και μου έδειξε το ταβάνι, εκεί που χτιζόταν η καινούργια εκκλησία. «Γέροντα», του είπα, «έχω καρκίνο. Θέλω να γίνω καλά για να ολοκληρώσω τον ναό, να φτιάξω την Αγία Τράπεζα, να κάνω την πρώτη λειτουργία κι ας πεθάνω! Δε με φοβίζει ο θάνατος». «Μη στενοχωρείσαι, είναι δοκιμασία», μου είπε. «Θα γίνεις καλά! Θα γίνει το θαύμα και θ’ ακουστεί σ’ όλο τον κόσμο!». Αμέσως χάθηκε από μπροστά μας, ενώ η πόρτα ήταν κλειστή. Όταν μετά από δυόμισι μήνες πήγαμε στο νοσοκομείο για συμπληρωματικές εξετάσεις, ο καθηγητής είπε: «Μην ανησυχείτε! Τον π. Νεκτάριο να τον πάρετε, να πάει να τελειώσει την Εκκλησία που χτίζει, διότι έγινε μεγάλο θαύμα! Καρκίνο δεν έχει! Τι έγινε δεν γνωρίζουμε. Να πάτε στο καλό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου