Το 1904, ο σε διαρκή διωγμό σεμνός ιεράρχης Πενταπόλεως Νεκτάριος, θα βρει απάγκιο στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή όπου θα διοριστεί διευθυντής. Μάλλον το συγγραφικό του έργο ήταν αυτό που του έδωσε το διαβατήριο και την δυνατότητα να λάβει την αξιόλογη αυτή θέση. Εντούτοις,
ο Άγιος Νεκτάριος πέρασε τα πάνδεινα μέχρι να διοριστεί, αφού όπως είδαμε σε προηγούμενο σημείωμα, οι διαβολείς του επαναδιατύπωσαν όλες τις κακοήθεις κατηγορίες εναντίον του. Όμως ο πρέσβης της Ελλάδας στην Αίγυπτο Γ. Γρυπάρης με διπλωματική δεινότητα δικαίωσε τον Άγιο! Η θέση αυτή για τον Άγιο Πενταπόλεως ήταν ιδιαίτερα τιμητική μετά τις τόσες ταλαιπωρίες που πέρασε, αλλά θα πρέπει να πούμε πως και η ίδια η σχολή και η Αθήνα ωφελήθηκε πολλαπλώς από την παρουσία του. Για την ευδόκιμο υπηρεσία του στην Ριζάρειο καλύτερα να ακούσουμε τι είπαν γι’ αυτήν οι μαθητές του και ο διάδοχος του στην διεύθυνση της σχολής. Έλαμπε η φωτεινή φυσιογνωμία του και το μειδίαμα του Πρωθιερέας Άγγελος Νησιώτης Μέσα στην Ριζάρειο έλαμπε η φωτεινή φυσιογνωμία του και το μειδίαμα του, με την ταπείνωσή του και την αγάπη του. Οι οικογένειες των Καθηγητών και των Συμβούλων, ως και κάποιες αριστοκρατικές, που κατοικούσαν πλησίον της Ριζαρείου Σχολής, θεωρούσαν μεγάλη ευλογία μετά την λειτουργία να ανεβαίνουν εις το Διευθυντήριο, για να λάβουν την ευλογία του. Γι' αυτό και άφησε μέγα κενό, όταν αποχώρησε από την διεύθυνση της Ριζαρείου Σχολής, μετά το Πάσχα του 1908. Κατά την αποχώρησή του από την Σχολή, συγκεντρωθήκαμε στον διάδρομο. Ήταν παρόντες οι Σύμβουλοι, οι Καθηγητές της Σχολής, εκ των οποίων ο διαδεχθείς αυτόν στη διεύθυνση, προσωρινός διευθυντής, αείμνηστος Νικ. Παπαγιανννόπουλος, τον προσφώνησε καταλλήλως και του πρόσφερε αναμνηστικό δώρο, μέγα κομβολόγιο από ήλεκτρο καθαρό. Μας αποχαιρέτησε με πολλή χαρά και με το μειδίαμα της ικανοποιήσεως, διότι θα εκπλήρωνε έναν πόθο τον οποίον είχε, τον πόθο του μονήρους βίου. Από πολλών ετών είχε σχηματισθεί κύκλος ευσεβών κυριών και κάποιων ευσεβών μοναζουσών, οι οποίες ήθελαν να μονάσουν σε μονή, την οποία θα ίδρυε ο Διευθυντής μας. Ήταν καταφανής η αγιότης του Γ. Σωτηρίου, ακαδημαϊκός, καθηγητής Πανεπιστήμιου Αθηνών Όσοι ευτυχήσαμε να μαθητεύσουμε στην ιερή Σχολή του Ριζάρη υπό την διεύθυνση του Μητροπολίτη Νεκταρίου, θυμόμαστε το μειλίχιο του χαρακτήρα του και την γοητεία που εξασκούσε σε ημάς η ακτινοβολία της προσωπικότητας του. Δεν ήταν Διευθυντής με παιδαγωγικές γνώσεις, ως απαιτεί η θέση του διευθύνοντος τροφίμους με ποικίλους χαρακτήρες, ήταν όμως θαυμάσιος ψυχολόγος. Ο Νεκτάριος ουδέποτε επέβαλε ποινές, αρκούσε όμως ένας λόγος του, μία μειλίχιος συμβουλή να φέρει τον μαθητή σε συναίσθηση της τυχόν παρεκτροπής του, και να επιφέρει την βελτίωσή του. Αυτό κατορθώνει η προσωπικότητα του διευθύνοντος. Και το ανεκτίμητο τούτο προσόν κατείχε ο Νεκτάριος. [...] Δικαίως ανεκηρύχθη Όσιος, διότι ήταν καταφανής η αγιότης του: εγκρατής, ασκητικός, ελεήμων, αληθής άγιος! Η ενσάρκωση της αγαθότητας Μητροπολίτης Φωκίδος Αθανάσιος Ευχαριστώ τον Άγιον Θεό, ότι με αξίωσε να μαθητεύσω υπό την διεύθυνση του αγίου εκείνου ανδρός και οσίου πατρός Νεκταρίου κατά την υπηρεσία του ως διευθυντή στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή... Είχα διακρίνει με την διαίσθηση της αθώας παιδικής καρδίας την αγιότητα του εκ της αγαθότητας και της αγνής παιδικής ψυχής, την οποίαν είχε ο όσιος Νεκτάριος, η οποία ήταν έκδηλος ανά πάσα στιγμήν, και στην χαρά του, όταν διέκρινε κάτι καλό στα παιδιά του, όπως μας αποκαλούσε, και στην οργή του, όταν τον αναγκάζαμε διά των σφαλμάτων μας, να οργίζεται και να μας παρατηρεί. Ήταν η ενσάρκωση της αγαθότητας, διότι όχι μόνον, όταν μας επαινούσε, ότι ψάλλαμε καλά στον Ναόν της Σχολής μας, πράγμα το οποίον τον ενθουσίαζε, αλλά και όταν μας έκανε πρατηρήσεις για τις παιδικές μας ατασθαλίας, οι οφθαλμοί του εξέφραζαν στοργή και αγάπη τόση, ώστε είχε την δύναμη, αυτή και μόνη και όχι οι παρατηρήσεις και η τιμωρία να μας κάμουν να δίνομε στον εαυτόν μας την υπόσχεση, ότι θα φροντίσουμε να μην σφάλουμε στο μέλλον ποτέ, για να μην τον πικραίνουμε, αναγκάζοντες αυτόν να μας παρατηρεί. Είναι μεγάλη η εντύπωση που μας έκαμε, και την ενθυμούμαι και εις το γήρας μου ακόμη η φράσις του: «κριματίζεσθε, όταν με αναγκάζετε να οργίζωμαι και να σας παρατηρώ», όταν κάποτε με κατήγγειλε συμμαθητής μου ότι τον ύβρισα, ουχί αληθώς... Κάθε βράδυ προσευχόταν γονυπετής στον κήπο Ένας μαθητής του Τις νυκτερινές ώρες, όταν η Σχολή ησύχαζε τελείως και οι πάντες κοιμόντουσαν, ελέγετο ότι ο Νεκτάριος κατέβαινε από το δωμάτιο του και εξήρχετο της Σχολής και εκεί έξω χαμηλά στην νότια έξοδο της Σχολής, κατά τον κήπο, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες προσευχόταν γονυπετής για πολλή ώρα κοντά στο φυλασσόμενο με σιδερένιο κιγκλίδωμα μικρού χώρου, όπου ήταν φυτευμένος ένας φοίνικας. Στον χώρο αυτό ήταν κάποτε μικρό παρεκκλήσι. Πριν τον Πενταπόλεως η Σχολή βρισκόταν συνεχώς σε ταραχή Ιωακείμ Σπετσιέρης, αγιορείτης ιερομόναχος Είναι αληθές ότι πριν τον διορισμό του Πενταπόλεως ως διευθυντή, η Ριζάρειος Σχολή ευρίσκετο πάντοτε εν ταραχή. Η Σχολή ξαναβρήκε την εσωτερική της γαλήνη Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, αρχιεπίσκοπος Αθηνών, διάδοχος του Αγίου στη διεύθυνση της Ριζαρείου Ευτυχώς [...] η Ριζάρειος Σχολή, διά του διευθυντή της Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκταρίου, ένεκα του κύρους του ως Ιεράρχη, ξαναβρήκε την εσωτερική της γαλήνη και διά του εκλεκτού αυτής διδακτικού προσωπικού προχώρησε μπροστά, μετά της συνήθους αυτής μεγάλης πνευματικής επιδόσεως. Ο διευθυντής αποκατέστησε τελείως τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα της εσωτερικής ζωής της Σχολής.
Τα κείμενα μεταφέρθηκαν στην καθομιλουμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου