Ο Αναστάσιος Κεφαλάς, ο μετέπειτα Άγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως, σε ηλικία 14 χρονών και απόφοιτος πλέον του σχολαρχείου, αποφάσισε να πάει από την πατρίδα του, την Σηλυβρία, στην Κωνσταντινούπολη για να δουλέψει. Και το κυριότερο για να σπουδάσει και να μορφωθεί περισσότερο. Ο Αναστάσης, παιδί πολύτεκνης και άπορης οικογένειας, δεν είχε τα χρήματα για να πληρώσει τα ναύλα για να πάει στην Πόλη και γι’ αυτό και δεν του επέτρεψαν να επιβιβαστεί στο καράβι.
Έτσι, παρέμεινε στο λιμάνι να κοιτά λυπημένος και απογοητευμένος τις προετοιμασίες για την αναχώρηση του πλοίου. Όταν, όμως, έφτασε η ώρα για να αποπλεύσει, ο καπετάνιος διαπίστωσε πως το καράβι του, παρ’ όλες τις προσπάθειες τού ιδίου και του πληρώματός του, δεν μπορούσε να ξεκινήσει και έτσι το σκάφος παρέμενε κολλημένο επί τόπου. Ο καπετάνιος δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε, και δεν μπορούσε να φανταστεί τι άλλο θα έπρεπε να κάνει για πάρει μπρος το καράβι του. Ξαφνικά, όμως, και μέσα στην αμηχανία του, αντίκρυσε απέναντί του τον Αναστάσιο, που καθόταν κοιτώντας μαραζωμένος και σκεφτικό το καράβι, που από λεπτό σε λεπτό, όπως πίστευε, θα ξανοιγόταν στο πέλαγος, χωρίς να τον πάρει κι αυτόν μαζί του. Ο καπετάνιος, τότε, σαν να φωτίστηκε! Κατάλαβε, και, χωρίς να διστάσει τον κάλεσε να επιβιβαστεί αμέσως στο πλοίο. Αυτό ήταν! Το καράβι ξεκίνησε αμέσως, έχοντας τον Αναστάσιο ανάμεσα στους επιβάτες του! Έμοιαζε να είναι η κινητήριος δύναμη του!
Έσωσε το καράβι με την τόλμη, την προσευχή και την υπόσχεσή του!
Ο Αναστάσιος Κεφαλάς, το κοσμικό όνομα του Αγίου Νεκταρίου, το 1866 εργαζόταν σε σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου, στην Κωνσταντινούπολη. Τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς, αποφάσισε να τα περάσει με τους δικούς του στην Σηλυβρία και γι’ αυτό επιβιβάστηκε σε ένα ιστιοφόρο πλοίο που θα πήγαινε στην πατρίδα του. Όμως, κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους έπιασε μια φοβερή τρικυμία, που απειλούσε να βυθίσει το καΐκι και να συμπαρασύρει μαζί του, όλους όσους ταξίδευαν. Ο Αναστάσιος κάποια στιγμή αντιλήφθηκε πως το ιστίο του καραβιού έπεφτε από την θέση του προς την θάλασσα. Τότε εκείνος δεν έχασε χρόνο. Χωρίς να δειλιάσει, τράβηξε αμέσως το ζωνάρι του και με αυτό κατάφερε να συγκρατήσει το ιστίο. Την ίδια, όμως, στιγμή προσευχόταν στον Θεόν λέγοντας: «Θεέ μου σώσε με και να σπουδάσω, να γίνω Θεολόγος, για να αποστομώσω αυτούς που βρίζουν το θείο σου όνομα»! Και, αίφνης, το καράβι βρέθηκε στο λιμάνι της Σηλυβρίας!
Το τίμιο ξύλο τους έσωσε από βέβαιο ναυάγιο!
Κάποτε ο Αναστάσιος Κεφαλάς (το κοσμικό όνομα του Αγίου Νεκταρίου) μπήκε σε ένα καράβι για να πάει για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όμως, τους έπιασε τόσο μεγάλη θαλασσοταραχή που το καράβι κινδύνευε να καταποντιστεί από στιγμή σε στιγμή αύτανδρο. Όλοι είχαν τρομοκρατηθεί, γιατί πίστευαν πως δεν υπήρχε ελπίδα καμιάς σωτηρίας. Το ίδιο σκέφτηκε και ο Αναστάσιος, αλλά ξαφνικά θυμήθηκε πως στον λαιμό του φορούσε τον σταυρό με το Τίμιο Ξύλο, που του είχε χαρίσει η γιαγιά του και πως κάποτε του είχε πει: «Αν καμιά φορά που θα ταξιδεύεις με καράβι, σας πιάσει φουρτούνα και δεν βλέπεις από πουθενά σωτηρία, δέσε τον σταυρό κάπου και κατέβασε τον να ακουμπήσει τα αγριεμένα νερά. Μετά, μην φοβάσαι τίποτε»! Και τότε, ο Αναστάσιος έλυσε το ζωνάρι του, έδεσε απάνω τον σταυρό του και τον κατέβασε στα αφρισμένα κύματα. Δεν πέρασε πολλή ώρα και η θάλασσα ημέρωσε και τότε όλοι ανακουφίστηκαν. Μόνο ο Αναστάσιος καθόταν σε μια γωνιά κλαίγοντας. Όλοι απόρησαν… - Γιατί κλαις, τον ρώτησαν τα μέλη του πληρώματος του πλοίου. - Να, τους λέει, έδεσα στο ζωνάρι μου τον σταυρό με το Τίμιο Ξύλο που φορούσα και τον κατέβασα στα αφρισμένα κύματα για να σωθούμε αλλά η θάλασσα μού πήρε τον σταυρό. Εν τω μεταξύ, ο καπετάνιος και το πλήρωμα έπρεπε να αντιμετωπίσουν ένα μηχανικό πρόβλημα που προέκυψε στο καράβι. Ξαφνικά, άρχισαν να ακούνε στα ύφαλα του πλοίου έναν ανησυχητικό θόρυβο που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν από που προερχόταν. Δεν τους είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο… Όταν, λοιπόν, έφτασαν στο λιμάνι της Χάιφας, ο καπετάνιος, είπε στους ναύτες του να πάνε να κοιτάξουν τι συμβαίνει. Και εκεί, ψάχνοντας, βρήκαν τον σταυρό του με το Τίμιο Ξύλο και άρχισαν να αναζητούν τον Αναστάσιο για να του τον δώσουν. Όταν τον είδε, σταυροκοπήθηκε συγκινημένος και τον φόρεσε ξανά στον λαιμό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου