Η περιπετειώδης ζωή του Γέροντα του Αγίου Νεκταρίου, Οσίου Παχωμίου
Ο Αναστάσιος (Άγιος Νεκτάριος) έμεινε στην Κωνσταντινούπολη έξι χρόνια. Είχε πάει εκεί αμούστακο παιδί και το 1866, σε ηλικία 20 χρονών, προσελήφθη ως δάσκαλος στο χωριό Λιθί της Χίου -ένα από τα Μαστιχοχώρια του νησιού. Σύμφωνα με μαρτυρίες, πέραν από τα διδασκαλικά του καθήκοντα, ο Αναστάσιος προσέφερε και άλλες πολύτιμες υπηρεσίες στον τόπο όπως για παράδειγμα ως ιεροκήρυκας και ασκώντας φιλανθρωπικό έργο. Ο ίδιος, ζούσε πάντα λιτά και ασκητικά και έτσι δεν άργησε να πληροφορηθεί για τον ασκητή, μοναχό Παχώμιο (1840-1905).
Με τον μετέπειτα αγιοκαταχθέντα Όσιο Παχώμιο είχαν διαφορά μόνον έξη χρόνια. Μόνο που τον Παναγιώτη Αρελιά, όπως ήταν το κοσμικό όνομα του μοναχού Παχωμίου, θα πρέπει να τον είχαν ωριμάσει πολύ πιο έντονα κάποια δραματικά γεγονότα που βίωσε. Ο Όσιος Παχώμιος γεννήθηκε στη Ελάτα -κι αυτό μαστιχοχώρι της Χίου- κι από το νησί του πήγε στην Κωνσταντινούπολη πιστεύοντας πως θα μπορούσε να φτιάξει καλύτερα τη ζωή του. Η δουλειά του στην Πόλη ήταν πλανόδιος πωλητής λεμονιών. Ο νεαρός Παναγιώτης ήταν φύση τολμηρή, ορμητική και επαναστατική. Ότι πρέπει, δηλαδή, για να μπλεχτεί σε μπελάδες κάποιος. Και έτσι, ευρισκόμενος κάποτε σε αυτοάμυνα, σκότωσε έναν Τούρκο και γι αυτό κατέληξε στην φυλακή καταδικασμένος σε θάνατο. Και βέβαια δεν γλύτωσε τα βασανιστήρια και ότι συνεπάγεται ο εγκλεισμός σε τουρκική φυλακή. Ευτυχώς όμως η θανατική ποινή, λόγω κάποιας συγκυρίας, με το μαρτύριο μιας νεαρής Χριστιανής στη Βάρνα, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια και έτσι γλύτωσε τη ζωή του. Λίγο αργότερα ο Παναγιώτης κατάφερε να δραπετεύσει. Εν τω μεταξύ, όμως, μέσα στην φυλακή και κάτω από το βάρος των όσων ζούσε, βρήκε παρηγοριά στην πίστη, που του είχαν διδάξει οι ευσεβείς γονείς του, και στην προσευχή. Μάλιστα, υποσχέθηκε στην Παναγία, πως αν τον γλυτώσει από την θανατική ποινή, θα αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο Θεό για να συγχωρεθεί και από το κρίμα του εγκλήματος που διέπραξε. Η θεϊκή προστασία και σκέπη ήταν στη συνέχεια εμφανής. Ιδιαίτερα όταν απέδρασε από την φυλακή. Ο Παναγιώτης, επίσης, πληροφορήθηκε μέσα από όραμα αλλά και αισθητώς, πως για να σωθεί θα έπρεπε να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα. Και πράγματι μετέβη στην Αγία Πόλη και σε ηλικία 22 χρονών εκάρη μοναχός στην Μονή του Αγίου Σάββα. Λίγα χρόνια μετά επέστρεψε στην πατρίδα του και το 1865 προσπάθησε να ανακαινίσει την Νέα Μονή. Η προσπάθεια του αυτή απέτυχε και έτσι επέλεξε ως νέον τόπο ασκήσεως το Σπήλαιο των Αγίων Πατέρων στο Προβάτειο όρος. Με την πάροδο του χρόνου και λόγω της οσιακής ζωής του Γέροντα Παχωμίου, συγκεντρώθηκαν γύρω του αρκετοί μοναχοί και έτσι δημιούργησε την Σκήτη των Αγίων Πατέρων. Πνευματικό παιδί του Οσίου Παχωμίου ήταν και ο Όσιος Άνθιμος της Χίου (1869-1960), ο οποίος ήταν πνευματικός πατέρας του Οσίου του Νικηφόρου του Λεπρού (1890-1965). Πνευματικό τέκνο του τελευταίου ήταν ο ζήσας οσιακά, χαρισματούχος, π. Ευμένιος Σαριδάκις (1931-1999). Ένα χαριτωμένος στιγμιότυπο από την οσιακή ζωή των πιο πάνω αγίων πατέρων είναι το εξής. Όταν ο Άγιος Νεκτάριος ήταν διάκονος και συνάντησε και συνομίλησε με τον Όσιο Άνθιμο, που ήταν τότε παιδί οκτώ χρονών, είπε στον Όσιο Παχώμιο: “Βλέπετε, Γέροντα αυτό το παιδί; Μια μέρα θα γίνει άγιος”! Ο καταδικαστείς για φόνο Παναγιώτης Αρελιάς, μετέπειτα Μοναχός Παχώμιος, κατατάχθηκε στους αγίους της εκκλησίας μας και συγχρόνως απεδείχθη ένας αλήπτης, δηλαδή προγυμναστής και Γέροντας, όχι μόνον μοναχών αλλά και αγίων! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον κατέταξε στην χορεία των Αγίων στις 27 Οκτωβρίου του 2014. Η μνήμη του τιμάται στις 14 Οκτωβρίου.
Ο Αναστάσιος (Άγιος Νεκτάριος) έμεινε στην Κωνσταντινούπολη έξι χρόνια. Είχε πάει εκεί αμούστακο παιδί και το 1866, σε ηλικία 20 χρονών, προσελήφθη ως δάσκαλος στο χωριό Λιθί της Χίου -ένα από τα Μαστιχοχώρια του νησιού. Σύμφωνα με μαρτυρίες, πέραν από τα διδασκαλικά του καθήκοντα, ο Αναστάσιος προσέφερε και άλλες πολύτιμες υπηρεσίες στον τόπο όπως για παράδειγμα ως ιεροκήρυκας και ασκώντας φιλανθρωπικό έργο. Ο ίδιος, ζούσε πάντα λιτά και ασκητικά και έτσι δεν άργησε να πληροφορηθεί για τον ασκητή, μοναχό Παχώμιο (1840-1905).
Με τον μετέπειτα αγιοκαταχθέντα Όσιο Παχώμιο είχαν διαφορά μόνον έξη χρόνια. Μόνο που τον Παναγιώτη Αρελιά, όπως ήταν το κοσμικό όνομα του μοναχού Παχωμίου, θα πρέπει να τον είχαν ωριμάσει πολύ πιο έντονα κάποια δραματικά γεγονότα που βίωσε. Ο Όσιος Παχώμιος γεννήθηκε στη Ελάτα -κι αυτό μαστιχοχώρι της Χίου- κι από το νησί του πήγε στην Κωνσταντινούπολη πιστεύοντας πως θα μπορούσε να φτιάξει καλύτερα τη ζωή του. Η δουλειά του στην Πόλη ήταν πλανόδιος πωλητής λεμονιών. Ο νεαρός Παναγιώτης ήταν φύση τολμηρή, ορμητική και επαναστατική. Ότι πρέπει, δηλαδή, για να μπλεχτεί σε μπελάδες κάποιος. Και έτσι, ευρισκόμενος κάποτε σε αυτοάμυνα, σκότωσε έναν Τούρκο και γι αυτό κατέληξε στην φυλακή καταδικασμένος σε θάνατο. Και βέβαια δεν γλύτωσε τα βασανιστήρια και ότι συνεπάγεται ο εγκλεισμός σε τουρκική φυλακή. Ευτυχώς όμως η θανατική ποινή, λόγω κάποιας συγκυρίας, με το μαρτύριο μιας νεαρής Χριστιανής στη Βάρνα, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια και έτσι γλύτωσε τη ζωή του. Λίγο αργότερα ο Παναγιώτης κατάφερε να δραπετεύσει. Εν τω μεταξύ, όμως, μέσα στην φυλακή και κάτω από το βάρος των όσων ζούσε, βρήκε παρηγοριά στην πίστη, που του είχαν διδάξει οι ευσεβείς γονείς του, και στην προσευχή. Μάλιστα, υποσχέθηκε στην Παναγία, πως αν τον γλυτώσει από την θανατική ποινή, θα αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο Θεό για να συγχωρεθεί και από το κρίμα του εγκλήματος που διέπραξε. Η θεϊκή προστασία και σκέπη ήταν στη συνέχεια εμφανής. Ιδιαίτερα όταν απέδρασε από την φυλακή. Ο Παναγιώτης, επίσης, πληροφορήθηκε μέσα από όραμα αλλά και αισθητώς, πως για να σωθεί θα έπρεπε να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα. Και πράγματι μετέβη στην Αγία Πόλη και σε ηλικία 22 χρονών εκάρη μοναχός στην Μονή του Αγίου Σάββα. Λίγα χρόνια μετά επέστρεψε στην πατρίδα του και το 1865 προσπάθησε να ανακαινίσει την Νέα Μονή. Η προσπάθεια του αυτή απέτυχε και έτσι επέλεξε ως νέον τόπο ασκήσεως το Σπήλαιο των Αγίων Πατέρων στο Προβάτειο όρος. Με την πάροδο του χρόνου και λόγω της οσιακής ζωής του Γέροντα Παχωμίου, συγκεντρώθηκαν γύρω του αρκετοί μοναχοί και έτσι δημιούργησε την Σκήτη των Αγίων Πατέρων. Πνευματικό παιδί του Οσίου Παχωμίου ήταν και ο Όσιος Άνθιμος της Χίου (1869-1960), ο οποίος ήταν πνευματικός πατέρας του Οσίου του Νικηφόρου του Λεπρού (1890-1965). Πνευματικό τέκνο του τελευταίου ήταν ο ζήσας οσιακά, χαρισματούχος, π. Ευμένιος Σαριδάκις (1931-1999). Ένα χαριτωμένος στιγμιότυπο από την οσιακή ζωή των πιο πάνω αγίων πατέρων είναι το εξής. Όταν ο Άγιος Νεκτάριος ήταν διάκονος και συνάντησε και συνομίλησε με τον Όσιο Άνθιμο, που ήταν τότε παιδί οκτώ χρονών, είπε στον Όσιο Παχώμιο: “Βλέπετε, Γέροντα αυτό το παιδί; Μια μέρα θα γίνει άγιος”! Ο καταδικαστείς για φόνο Παναγιώτης Αρελιάς, μετέπειτα Μοναχός Παχώμιος, κατατάχθηκε στους αγίους της εκκλησίας μας και συγχρόνως απεδείχθη ένας αλήπτης, δηλαδή προγυμναστής και Γέροντας, όχι μόνον μοναχών αλλά και αγίων! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον κατέταξε στην χορεία των Αγίων στις 27 Οκτωβρίου του 2014. Η μνήμη του τιμάται στις 14 Οκτωβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου