ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ «ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ» ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Σωτήριος Οικονόμου:
Ο άγιος Νεκτάριος λειτουργούσε στο μοναστήρι του στην Αίγινα με τα αρχιερατικά του άμφια ως απλούς εφημέριος. Τον αισθανόμασταν άγιο. Φαινόταν ανώτερος από κάθε άλλον άνθρωπο. Μας έπιανε δέος όταν τον βλέπαμε. Είχαμε υπερβολικό σεβασμό στο πρόσωπό του. Ήταν ένα ασύνηθες πρόσωπο. Ήταν αλλιώτικος άνθρωπος!
Την ώρα που λειτουργούσε, τα σημεία της χάριτος ήταν οφθαλμοφανή. Ιφιγένεια Ξυδέα: Ο άγιος φερόταν απλά. Άνθρωπος απλούστατος. Μιλούσε απλά, απλούστατα. Ήταν πολύ ευπροσήγορος. Η καλοσύνη του ήταν απέραντη. Έβγαινε από το τσαγγαράδικο, όπου έφτιαχνε τις παντόφλες των καλογραιών, φορώντας μια πέτσινη ποδιά. Εκείνο που τον καθιέρωσε ως άγιο στη συνείδηση των πιστών ήταν η καλοσύνη και η απλότητά του, η έκδηλη αγάπη του. Ευλογούσε τους πάντες, μικρούς και μεγάλους. Συνομιλούσε καταδεκτικά με όλους. Με τα παιδιά αστειευόταν. Μοναχή Μαρία: Λειτουργούσε πολύ όμορφα. Όταν κοινωνούσες από τα χέρια του, ήθελες ύστερα να κοιμηθείς. Τέτοια μακαριότητα αισθανόσουν! Δε ζητούσες τίποτα άλλο. Σ’ έκανε να νοιώθεις ότι η θεία Κοινωνία είναι το πιο σπουδαίο, και πέρα απ’ αυτό δεν υπάρχει τίποτα άλλο να επιθυμήσεις. Έκανε εφτά ώρες προσευχή γονατιστός. Πολλές φορές έπαιρνε εμάς τα παιδιά και πηγαίναμε στο βουνό, όπου μας μάθαινε το «Χαίρε Παναγία Δέσποινα». Προσευχή με τις ώρες. Μας έβαζε να γονατίσουμε και μας δίδασκε πώς να προσευχόμαστε. Μας μάθαινε να λέμε αργά και καθαρά το «Πάτερ ημών». Μας έλεγε να το λέμε με συντριβή και κατάνυξη, να το αισθανόμαστε μέσα μας. Εκείνος συνέχεια γονατιστός, ύψωνε τα χεράκια του και θαρρείς πήγαινε σε άλλο κόσμο. Εμείς τα παιδιά ανοίγαμε καλά-καλά τα μάτια μας και τον βλέπαμε! Μέσα στο μοναστήρι κυκλοφορούσε με το σκουφάκι και το σταυρουδάκι του. Ούτε εγκόλπια ούτε καλυμμαύχια ούτε τίποτα. Έραβε τις παντόφλες των καλογραιών. Άμα κανένα παιδάκι ήταν βρώμικο, το ‘παιρνε από το χεράκι και το ‘πλενε ο ίδιος. Εμένα μου έκανε μάθημα ο ίδιος ο Δεσπότης. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς μου την αλφαβήτα τη μάθαμε από το στόμα του. Ήταν τόσο καλός, σαν πατέρας! Δε μας μάλωνε ποτέ. Τι καλοσύνη! Άστραφτε το πρόσωπό του! Τι γαλήνη! Ήταν ελεήμων. Δεν άφηνε άνθρωπο να φύγει δίχως να του προσφέρει ένα πιάτο φαΐ. Όταν στρωνόταν η τράπεζα, έπρεπε να έρθει να φάει και ο εργάτης. Μια φορά που ήρθε μια φτωχιά γυναίκα ξυπόλυτη στο Μοναστήρι, ο Δεσπότης βγάζει τα παπούτσια του και της λέει: «Παιδί μου, φόρεσέ τα εσύ κι εγώ θα περπατήσω με τις κάλτσες». Όταν του κάνανε δώρα, δεν κρατούσε τίποτα, τα έδινε όλα. Δεν φτάνει κανένας την αρετή και την καλοσύνη του!
Σωτήριος Οικονόμου:
Ο άγιος Νεκτάριος λειτουργούσε στο μοναστήρι του στην Αίγινα με τα αρχιερατικά του άμφια ως απλούς εφημέριος. Τον αισθανόμασταν άγιο. Φαινόταν ανώτερος από κάθε άλλον άνθρωπο. Μας έπιανε δέος όταν τον βλέπαμε. Είχαμε υπερβολικό σεβασμό στο πρόσωπό του. Ήταν ένα ασύνηθες πρόσωπο. Ήταν αλλιώτικος άνθρωπος!
Την ώρα που λειτουργούσε, τα σημεία της χάριτος ήταν οφθαλμοφανή. Ιφιγένεια Ξυδέα: Ο άγιος φερόταν απλά. Άνθρωπος απλούστατος. Μιλούσε απλά, απλούστατα. Ήταν πολύ ευπροσήγορος. Η καλοσύνη του ήταν απέραντη. Έβγαινε από το τσαγγαράδικο, όπου έφτιαχνε τις παντόφλες των καλογραιών, φορώντας μια πέτσινη ποδιά. Εκείνο που τον καθιέρωσε ως άγιο στη συνείδηση των πιστών ήταν η καλοσύνη και η απλότητά του, η έκδηλη αγάπη του. Ευλογούσε τους πάντες, μικρούς και μεγάλους. Συνομιλούσε καταδεκτικά με όλους. Με τα παιδιά αστειευόταν. Μοναχή Μαρία: Λειτουργούσε πολύ όμορφα. Όταν κοινωνούσες από τα χέρια του, ήθελες ύστερα να κοιμηθείς. Τέτοια μακαριότητα αισθανόσουν! Δε ζητούσες τίποτα άλλο. Σ’ έκανε να νοιώθεις ότι η θεία Κοινωνία είναι το πιο σπουδαίο, και πέρα απ’ αυτό δεν υπάρχει τίποτα άλλο να επιθυμήσεις. Έκανε εφτά ώρες προσευχή γονατιστός. Πολλές φορές έπαιρνε εμάς τα παιδιά και πηγαίναμε στο βουνό, όπου μας μάθαινε το «Χαίρε Παναγία Δέσποινα». Προσευχή με τις ώρες. Μας έβαζε να γονατίσουμε και μας δίδασκε πώς να προσευχόμαστε. Μας μάθαινε να λέμε αργά και καθαρά το «Πάτερ ημών». Μας έλεγε να το λέμε με συντριβή και κατάνυξη, να το αισθανόμαστε μέσα μας. Εκείνος συνέχεια γονατιστός, ύψωνε τα χεράκια του και θαρρείς πήγαινε σε άλλο κόσμο. Εμείς τα παιδιά ανοίγαμε καλά-καλά τα μάτια μας και τον βλέπαμε! Μέσα στο μοναστήρι κυκλοφορούσε με το σκουφάκι και το σταυρουδάκι του. Ούτε εγκόλπια ούτε καλυμμαύχια ούτε τίποτα. Έραβε τις παντόφλες των καλογραιών. Άμα κανένα παιδάκι ήταν βρώμικο, το ‘παιρνε από το χεράκι και το ‘πλενε ο ίδιος. Εμένα μου έκανε μάθημα ο ίδιος ο Δεσπότης. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς μου την αλφαβήτα τη μάθαμε από το στόμα του. Ήταν τόσο καλός, σαν πατέρας! Δε μας μάλωνε ποτέ. Τι καλοσύνη! Άστραφτε το πρόσωπό του! Τι γαλήνη! Ήταν ελεήμων. Δεν άφηνε άνθρωπο να φύγει δίχως να του προσφέρει ένα πιάτο φαΐ. Όταν στρωνόταν η τράπεζα, έπρεπε να έρθει να φάει και ο εργάτης. Μια φορά που ήρθε μια φτωχιά γυναίκα ξυπόλυτη στο Μοναστήρι, ο Δεσπότης βγάζει τα παπούτσια του και της λέει: «Παιδί μου, φόρεσέ τα εσύ κι εγώ θα περπατήσω με τις κάλτσες». Όταν του κάνανε δώρα, δεν κρατούσε τίποτα, τα έδινε όλα. Δεν φτάνει κανένας την αρετή και την καλοσύνη του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου