ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ» ΤΟΥ ΑΡΧ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΖΙΟΜΠΟΛΑ
Θεραπεία του τετραπληγικού Σταύρου Καλκανδή Ο Σταύρος Καλκανδής φοίτησε στη Σχολή Υπαξιωματικών Αεροπορίας και υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορία ως μόνιμος Υπαξιωματικός. Τότε συνέβη η έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε πολεμική αποστολή ο 20χρονος Σταύρος κτύπησε στην αυχενική μοίρα του νωτιαίου μυελού, που του προκάλεσε εσωτερική αιμορραγία στη σπονδυλική στήλη.
Νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο Αεροπορίας και σε λίγους μήνες το αίμα απορροφήθηκε από τη σπονδυλική στήλη και η υγεία του σταδιακά βελτιώθηκε. Συνεχίζοντας την ενεργό υπηρεσία του πήγε στη Μέση Ανατολή, όπου κτύπησε και πάλι στη σπονδυλική στήλη. Με τη λήξη του Πολέμου επέστρεψε στην Ελλάδα παράλυτος. Η Υπηρεσία τον έστειλε το 1947 στην Αμερική, όπου και χειρουργήθηκε από τον διάσημο καθηγητή πανεπιστημίου της Ν. Υόρκης Dr. Howard Rusk, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το 1951 επέστρεψε στην Ελλάδα παράλυτος σε αναπηρικό καροτσάκι. Η κατάστασή του διαρκώς χειροτέρευε, ώσπου έφτασε να γίνει τετραπληγικός. Ο καθηγητής Rusk τον κάλεσε να πάει και πάλι στην Αμερική, όπου έκανε τεράστιες προσπάθειες για να τον βοηθήσει, αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Αναγκάστηκε να ομολογήσει στον Σταύρο ότι η επιστήμη δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Του είπε όμως ότι υπάρχει ένας άλλος πολύ πιο σπουδαίος γιατρός και τον παρακάλεσε να έλθει σε επαφή μαζί του. Συγκεκριμένα του είπε: «Αυτός ο γιατρός είναι ο Θεός! Στιβ, στρέψου προς Αυτόν, προσευχήσου εντατικά και προσηλώσου στον Θεό του παντός. Έστω κι αν δεν συμφωνείς, κάνε το για μένα». Ο Σταύρος τον ευχαρίστησε και του το υποσχέθηκε μόνο και μόνο για να μην τον δυσαρεστήσει. Το ίδιο βράδυ βγήκε από τα βάθη της ψυχής του η προ¬σευχή: «Κύριε των Δυνάμεων, Θεέ του ελέους, θέλω να σε γνωρίσω, βοήθησέ με!». Αυτό το θέλω το είπε με όλη τη δύναμη και τη θέρμη της ψυχής του. Κάτι έξω από τη λογική είχε συντελεστεί μέσα του! Επέστρεψε στην Ελλάδα τετραπληγικός και εγκαταστάθηκε στο Κέντρο Αποκατάστασης Πολιτικών Αναπήρων Ψυχικού. Μετά από 15 ημέρες τον επισκέφθηκε ένας άγνωστος ασπρομάλλης γέροντας. Άρχισε να τον ρωτά για την ασθένειά του, διαβεβαιώνοντάς τον ότι ήλθε ειδικά για εκείνον. «Παιδί μου» του είπε, «να νιώθεις ευτυχής που βρίσκεσαι σ’ αυτή τη θέση». Στη δυσφορία του Σταύρου, ο γέροντας απάντησε: «Τώρα αρχίζεις να είσαι κοντά στον Θεό, από τον Οποίο είχες απομακρυνθεί πολύ. Μη γογγύζεις εναντίον Του, γιατί σε αγαπά και δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει μέχρι το τέλος της ζωής σου». Όταν ο γέροντας σηκώθηκε να φύγει, ο Σταύρος τον ρώτησε ποιος ήταν και πώς βρέθηκε στο Άσυλο. Ο γέροντας απάντησε: «Λέγομαι Φιλόθεος Ζερβάκος, ηγούμενος της Ι. Μονής Λογγοβάρδας της Πάρου. Με έφερε κοντά σου η αγάπη του Θεού. Είμαι πρόθυμος να σε βοηθήσω σε ό,τι χρειαστείς». Ο Σταύρος τον ρώτησε: «Γέροντα, είναι δύσκολο να πλησιάσει κανείς τον Θεό; Με απασχολεί πολύ αυτό το θέμα». «Όχι», απάντησε ο γέροντας, «αρκεί να το θέλεις, να πιστεύεις και να προσεύχε¬σαι πραγματικά. Η εξομολόγηση και η θεία Κοινωνία είναι τα βασικά σκαλοπάτια». Αργότερα τον επισκέφθηκε κάποιος μοναχός και του φανέρωσε τον τρόπο με τον οποίο έφτασε κοντά του ο γέροντας Φιλόθεος. Ενώ πήγαινε στο σπίτι του εφοπλιστή Πανάγου Πατέρα, φωνή Κυρίου μέσα του τον οδήγησε στο Άσυλο των Αναπήρων, λέγοντάς του να ζητήσει ένα νέο ασθενή που είχε έλθει από το εξωτερικό και να τον βοηθήσει ψυχικά. Ο μοναχός τον βοήθησε να ετοιμαστεί για την εξομολόγηση και στη συνέχεια ο Σταύρος άρχισε να κοινωνεί τα Άχραντα Μυστήρια. Ο γέροντας Φιλόθεος μίλησε στον Σταύρο για τον άγιο Νεκτάριο και πήγαν μαζί στην Αίγινα, να προσκυνήσουν και να προσευχηθούν. Όταν έφθασαν, ο γέροντας Φιλόθεος έκανε την Παράκληση του Αγίου. Αφού τελείωσε η Παράκληση και βγήκαν από τον ναό, κάποια κυρία ρώτησε να μάθει ποιος ήταν ο άλλος ιερέας με τον οποίο έκαναν μαζί την Παράκληση. Ο γέροντας Φιλόθεος της είπε ότι ήταν ο άγιος Νεκτάριος, ο οποίος ήρθε και του μίλησε για τον Σταύρο, χωρίς όμως να αποκαλύψει τη συζήτηση που έκαναν. Είπε μόνον στον Σταύρο να είναι προσηλωμένος στην προσευχή. Μέσα στην ψυχή του Σταύρου εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι συγκλονιστικό. Ανακουφισμένος ψυχικά επέστρεψε στο Άσυλο. Έκτοτε, όλο του το ενδιαφέρον στράφηκε στο πως θα βοηθήσει τους αναπήρους. Με όλες του τις δυνάμεις προσπάθησε να αποκτήσει το Άσυλο ένα ναΰδριο, έναν χώρο προσευχής, για να μπορούν οι ασθενείς να ακουμπάνε τον πόνο τους. Το αφιέρωσε στους Παμμεγίστους Ταξιάρχες. Ταυτόχρονα ίδρυσε το 1963 τον Σύλλογο «Οι φίλοι των αναπήρων». Η λειτουργία του Ναού και η ίδρυση του Συλλόγου αναπτέρωσαν ηθικά πολύ τον Σταύρο. Όλα αυτά τα χρόνια πήγαινε συχνά στην Αίγινα για να προσκυνήσει τον Άγιο Νεκτάριο και να πάρει ψυχική δύναμη για τον αγώνα του. Ικέτευε τον Άγιο να του χαρίσει τη δύναμη να κινήσει έστω το ένα του χέρι, για να διώχνει τις μύγες και τα κουνούπια που τον βασάνιζαν. Το 1971 πήγαν μαζί με τον γέροντα Φιλόθεο στην Αίγινα. Τέλεσαν τη θ. Λειτουρ¬γία και κοινώνησαν. Καθώς προχώρησε ο Σταύρος να προσκυνήσει τα λείψανα του Αγίου, του είπε ικετευτικά: «Άγιέ μου, αυτή τη φορά δεν ήλθα να σου ζητήσω τίποτα! Ήλθα να σου προσφέρω ολόκληρο τον εαυτό μου· δώσε μου εσύ ό,τι νομίζεις. Εσύ γνωρίζεις τι πρέπει να μου δώσεις. Κι αν δεν πρέπει να μου δώσεις τίποτα, αξίωσέ με να γίνω ένας πνευματικός στρατιώτης του Ιησού Χριστού και να γίνομαι αιτία να δοξάζεται το όνομά Σου. Σε παρακαλώ, δείξε μου ότι ακούς την προσευχή μου, για να ενισχύομαι στη δοκιμασία μου». Επέστρεψε και πάλι στο Άσυλο με τη βεβαιότητα ότι κάτι διαφορετικό θα ακολουθήσει. Συνεχώς προσευχόταν. Δέκα μέρες αργότερα, καθώς έκανε την πρωινή του προσευχή, ένιωσε ξαφνικά ότι κάτι λύθηκε από πάνω του. Αισθάνθηκε την ανάγκη να σηκωθεί. Στους νοσοκόμους που του συμπαραστέκονταν είπε: «Βοηθήστε με, σας παρακαλώ, να σηκωθώ!». Εκείνοι σάστισαν, αλλά εκείνος επέμενε. Τελικά υποχώρησαν και για πρώτη φορά μπόρεσε να σταθεί όρθιος, χωρίς να λυγίζουν τα γόνατά του! Μετά από τόσα χρόνια αναπηρίας ξέχασε πως βηματίζει κανείς, τι κάνει για να περπατήσει. Σαν το μικρό παιδί άρχισε από την αρχή. Κατασυγκινημένος ξεφώνισε: «Είμαι καλά! Έγινα καλά! Θεέ μου, χίλιες δόξες! Άγιέ μου Νεκτάριε, σ’ ευχαριστώ!». Αποφάσισε να κάνει τα πρώτα του βήματα στο εκκλησάκι του Ασύλου ενώπιον όλων των ανάπηρων φίλων του, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης στον Θεό. Το απόγευ¬μα, αφού συγκεντρώθηκαν όλοι, δυο στρατιώτες σήκωσαν τον Σταύρο και εκεί¬νος άρχισε να περπατά αργά και σταθερά πηγαίνοντας προς το αναλόγιο και ψάλλοντας με δάκρυα χαράς και ανείπωτης συγκίνησης: «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος!». Ενθουσιασμός που δεν περιγράφεται! Εκείνη τη στιγμή τέλεσαν δοξολογητική δέηση στον Κύριο για το ανέλπιστο γεγονός! Επέστρεψε στο σπίτι του σύντομα και έγινε ανεξάρτητος. Άρχισε να οδηγεί και να κινείται ελεύθερα. Ο ίδιος ομολόγησε ότι ο πόνος του έγινε αφορμή να στραφεί στον Θεό και το σωματικό θαύμα έγινε, όταν ωρίμασε ψυχικά. Βεβαίωνε ότι αληθινά ευτυχισμένος είναι όποιος πέρασε από το κρεβάτι του πόνου. Ιδιαίτερα όταν η ιατρική επιστήμη τον έχει εγκαταλείψει, τότε μπορεί να στραφεί ολοκληρωτικά στον Θεό. Σε ερώτηση δημοσιογράφου για το θαύμα της θεραπείας του είπε: «Το θαύμα είναι κυρίως αυτό το «ξύπνημα», αυτό το φως, που καταύγασε τον εσωτερικό μου κόσμο. Χωρίς την ουσιαστική ψυχική μου αλλαγή, χωρίς την αληθινή πίστη, δίχως την αυθόρμητη προσευχή που έκανα στον Άγιο Νεκτάριο χωρίς να με νοιάζει το αποτέλεσμα, η βοήθεια του Αγίου Νεκταρίου θα έμενε σπόρος σπαρμένος σε ακατάλληλο χωράφι. Ο πόνος ήταν ο σύντροφός μου, ο στοργικός μου φίλος. Χωρίς πόνο δεν πλησιάζει κανείς εύκολα τον Θεό. Όταν καθηλωθείς στο κρεβάτι, τότε βιώνεις την παρουσία Του». Σε όλη τη μετέπειτα ζωή του αφιέρωσε τον εαυτό του στη βοήθεια των συνανθρώπων του και τη διακήρυξη του θαύματος της ζωής του. Ο αμερικανός καθηγητής Rusk χάρηκε αφάνταστα, όταν πληροφορήθηκε ότι ο φίλτατός του Στιβ περπατάει και είναι υγιής. Το 1974 τον κάλεσε στη Ν. Υόρκη και του ζήτησε να μιλήσει για τη θεραπεία του σε μια μεγάλη εκδήλωση στο ξενοδοχείο Astoria, που δόθηκε προς τιμήν ενός νομπελίστα. Ενώπιον 2.000 επιστημόνων από πολλά έθνη και θρησκείες, ακούστηκε το όνομα του Τριαδικού Θεού, η Ορθόδοξη Ελλάδα, και η απόλυτη αφοσίωση και εμπιστοσύνη του Σταύρου στον Θεάνθρωπο Χριστό. Ο καθηγητής Rusk πήρε στο τέλος το λόγο και είπε: «Αυτό που συνέβη στον Στιβ μόνο με θαύμα της πίστης μπορεί να εξηγηθεί. Η επιστήμη δεν μπορεί να έχει αντίρρηση. Στιβ, σ’ ευχαριστούμε!». Ο Σταύρος Καλκανδής άφησε την τελευταία του πνοή στις 2 Ιανουαρίου 1996 σε ηλικία 73 ετών, υποκύπτοντας στη νόσο του καρκίνου, την οποία αντιμετώπισε με αξιοθαύμαστη καρτερικότητα και ηρωισμό.
Θεραπεία του τετραπληγικού Σταύρου Καλκανδή Ο Σταύρος Καλκανδής φοίτησε στη Σχολή Υπαξιωματικών Αεροπορίας και υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορία ως μόνιμος Υπαξιωματικός. Τότε συνέβη η έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε πολεμική αποστολή ο 20χρονος Σταύρος κτύπησε στην αυχενική μοίρα του νωτιαίου μυελού, που του προκάλεσε εσωτερική αιμορραγία στη σπονδυλική στήλη.
Νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο Αεροπορίας και σε λίγους μήνες το αίμα απορροφήθηκε από τη σπονδυλική στήλη και η υγεία του σταδιακά βελτιώθηκε. Συνεχίζοντας την ενεργό υπηρεσία του πήγε στη Μέση Ανατολή, όπου κτύπησε και πάλι στη σπονδυλική στήλη. Με τη λήξη του Πολέμου επέστρεψε στην Ελλάδα παράλυτος. Η Υπηρεσία τον έστειλε το 1947 στην Αμερική, όπου και χειρουργήθηκε από τον διάσημο καθηγητή πανεπιστημίου της Ν. Υόρκης Dr. Howard Rusk, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το 1951 επέστρεψε στην Ελλάδα παράλυτος σε αναπηρικό καροτσάκι. Η κατάστασή του διαρκώς χειροτέρευε, ώσπου έφτασε να γίνει τετραπληγικός. Ο καθηγητής Rusk τον κάλεσε να πάει και πάλι στην Αμερική, όπου έκανε τεράστιες προσπάθειες για να τον βοηθήσει, αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Αναγκάστηκε να ομολογήσει στον Σταύρο ότι η επιστήμη δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Του είπε όμως ότι υπάρχει ένας άλλος πολύ πιο σπουδαίος γιατρός και τον παρακάλεσε να έλθει σε επαφή μαζί του. Συγκεκριμένα του είπε: «Αυτός ο γιατρός είναι ο Θεός! Στιβ, στρέψου προς Αυτόν, προσευχήσου εντατικά και προσηλώσου στον Θεό του παντός. Έστω κι αν δεν συμφωνείς, κάνε το για μένα». Ο Σταύρος τον ευχαρίστησε και του το υποσχέθηκε μόνο και μόνο για να μην τον δυσαρεστήσει. Το ίδιο βράδυ βγήκε από τα βάθη της ψυχής του η προ¬σευχή: «Κύριε των Δυνάμεων, Θεέ του ελέους, θέλω να σε γνωρίσω, βοήθησέ με!». Αυτό το θέλω το είπε με όλη τη δύναμη και τη θέρμη της ψυχής του. Κάτι έξω από τη λογική είχε συντελεστεί μέσα του! Επέστρεψε στην Ελλάδα τετραπληγικός και εγκαταστάθηκε στο Κέντρο Αποκατάστασης Πολιτικών Αναπήρων Ψυχικού. Μετά από 15 ημέρες τον επισκέφθηκε ένας άγνωστος ασπρομάλλης γέροντας. Άρχισε να τον ρωτά για την ασθένειά του, διαβεβαιώνοντάς τον ότι ήλθε ειδικά για εκείνον. «Παιδί μου» του είπε, «να νιώθεις ευτυχής που βρίσκεσαι σ’ αυτή τη θέση». Στη δυσφορία του Σταύρου, ο γέροντας απάντησε: «Τώρα αρχίζεις να είσαι κοντά στον Θεό, από τον Οποίο είχες απομακρυνθεί πολύ. Μη γογγύζεις εναντίον Του, γιατί σε αγαπά και δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει μέχρι το τέλος της ζωής σου». Όταν ο γέροντας σηκώθηκε να φύγει, ο Σταύρος τον ρώτησε ποιος ήταν και πώς βρέθηκε στο Άσυλο. Ο γέροντας απάντησε: «Λέγομαι Φιλόθεος Ζερβάκος, ηγούμενος της Ι. Μονής Λογγοβάρδας της Πάρου. Με έφερε κοντά σου η αγάπη του Θεού. Είμαι πρόθυμος να σε βοηθήσω σε ό,τι χρειαστείς». Ο Σταύρος τον ρώτησε: «Γέροντα, είναι δύσκολο να πλησιάσει κανείς τον Θεό; Με απασχολεί πολύ αυτό το θέμα». «Όχι», απάντησε ο γέροντας, «αρκεί να το θέλεις, να πιστεύεις και να προσεύχε¬σαι πραγματικά. Η εξομολόγηση και η θεία Κοινωνία είναι τα βασικά σκαλοπάτια». Αργότερα τον επισκέφθηκε κάποιος μοναχός και του φανέρωσε τον τρόπο με τον οποίο έφτασε κοντά του ο γέροντας Φιλόθεος. Ενώ πήγαινε στο σπίτι του εφοπλιστή Πανάγου Πατέρα, φωνή Κυρίου μέσα του τον οδήγησε στο Άσυλο των Αναπήρων, λέγοντάς του να ζητήσει ένα νέο ασθενή που είχε έλθει από το εξωτερικό και να τον βοηθήσει ψυχικά. Ο μοναχός τον βοήθησε να ετοιμαστεί για την εξομολόγηση και στη συνέχεια ο Σταύρος άρχισε να κοινωνεί τα Άχραντα Μυστήρια. Ο γέροντας Φιλόθεος μίλησε στον Σταύρο για τον άγιο Νεκτάριο και πήγαν μαζί στην Αίγινα, να προσκυνήσουν και να προσευχηθούν. Όταν έφθασαν, ο γέροντας Φιλόθεος έκανε την Παράκληση του Αγίου. Αφού τελείωσε η Παράκληση και βγήκαν από τον ναό, κάποια κυρία ρώτησε να μάθει ποιος ήταν ο άλλος ιερέας με τον οποίο έκαναν μαζί την Παράκληση. Ο γέροντας Φιλόθεος της είπε ότι ήταν ο άγιος Νεκτάριος, ο οποίος ήρθε και του μίλησε για τον Σταύρο, χωρίς όμως να αποκαλύψει τη συζήτηση που έκαναν. Είπε μόνον στον Σταύρο να είναι προσηλωμένος στην προσευχή. Μέσα στην ψυχή του Σταύρου εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι συγκλονιστικό. Ανακουφισμένος ψυχικά επέστρεψε στο Άσυλο. Έκτοτε, όλο του το ενδιαφέρον στράφηκε στο πως θα βοηθήσει τους αναπήρους. Με όλες του τις δυνάμεις προσπάθησε να αποκτήσει το Άσυλο ένα ναΰδριο, έναν χώρο προσευχής, για να μπορούν οι ασθενείς να ακουμπάνε τον πόνο τους. Το αφιέρωσε στους Παμμεγίστους Ταξιάρχες. Ταυτόχρονα ίδρυσε το 1963 τον Σύλλογο «Οι φίλοι των αναπήρων». Η λειτουργία του Ναού και η ίδρυση του Συλλόγου αναπτέρωσαν ηθικά πολύ τον Σταύρο. Όλα αυτά τα χρόνια πήγαινε συχνά στην Αίγινα για να προσκυνήσει τον Άγιο Νεκτάριο και να πάρει ψυχική δύναμη για τον αγώνα του. Ικέτευε τον Άγιο να του χαρίσει τη δύναμη να κινήσει έστω το ένα του χέρι, για να διώχνει τις μύγες και τα κουνούπια που τον βασάνιζαν. Το 1971 πήγαν μαζί με τον γέροντα Φιλόθεο στην Αίγινα. Τέλεσαν τη θ. Λειτουρ¬γία και κοινώνησαν. Καθώς προχώρησε ο Σταύρος να προσκυνήσει τα λείψανα του Αγίου, του είπε ικετευτικά: «Άγιέ μου, αυτή τη φορά δεν ήλθα να σου ζητήσω τίποτα! Ήλθα να σου προσφέρω ολόκληρο τον εαυτό μου· δώσε μου εσύ ό,τι νομίζεις. Εσύ γνωρίζεις τι πρέπει να μου δώσεις. Κι αν δεν πρέπει να μου δώσεις τίποτα, αξίωσέ με να γίνω ένας πνευματικός στρατιώτης του Ιησού Χριστού και να γίνομαι αιτία να δοξάζεται το όνομά Σου. Σε παρακαλώ, δείξε μου ότι ακούς την προσευχή μου, για να ενισχύομαι στη δοκιμασία μου». Επέστρεψε και πάλι στο Άσυλο με τη βεβαιότητα ότι κάτι διαφορετικό θα ακολουθήσει. Συνεχώς προσευχόταν. Δέκα μέρες αργότερα, καθώς έκανε την πρωινή του προσευχή, ένιωσε ξαφνικά ότι κάτι λύθηκε από πάνω του. Αισθάνθηκε την ανάγκη να σηκωθεί. Στους νοσοκόμους που του συμπαραστέκονταν είπε: «Βοηθήστε με, σας παρακαλώ, να σηκωθώ!». Εκείνοι σάστισαν, αλλά εκείνος επέμενε. Τελικά υποχώρησαν και για πρώτη φορά μπόρεσε να σταθεί όρθιος, χωρίς να λυγίζουν τα γόνατά του! Μετά από τόσα χρόνια αναπηρίας ξέχασε πως βηματίζει κανείς, τι κάνει για να περπατήσει. Σαν το μικρό παιδί άρχισε από την αρχή. Κατασυγκινημένος ξεφώνισε: «Είμαι καλά! Έγινα καλά! Θεέ μου, χίλιες δόξες! Άγιέ μου Νεκτάριε, σ’ ευχαριστώ!». Αποφάσισε να κάνει τα πρώτα του βήματα στο εκκλησάκι του Ασύλου ενώπιον όλων των ανάπηρων φίλων του, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης στον Θεό. Το απόγευ¬μα, αφού συγκεντρώθηκαν όλοι, δυο στρατιώτες σήκωσαν τον Σταύρο και εκεί¬νος άρχισε να περπατά αργά και σταθερά πηγαίνοντας προς το αναλόγιο και ψάλλοντας με δάκρυα χαράς και ανείπωτης συγκίνησης: «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος!». Ενθουσιασμός που δεν περιγράφεται! Εκείνη τη στιγμή τέλεσαν δοξολογητική δέηση στον Κύριο για το ανέλπιστο γεγονός! Επέστρεψε στο σπίτι του σύντομα και έγινε ανεξάρτητος. Άρχισε να οδηγεί και να κινείται ελεύθερα. Ο ίδιος ομολόγησε ότι ο πόνος του έγινε αφορμή να στραφεί στον Θεό και το σωματικό θαύμα έγινε, όταν ωρίμασε ψυχικά. Βεβαίωνε ότι αληθινά ευτυχισμένος είναι όποιος πέρασε από το κρεβάτι του πόνου. Ιδιαίτερα όταν η ιατρική επιστήμη τον έχει εγκαταλείψει, τότε μπορεί να στραφεί ολοκληρωτικά στον Θεό. Σε ερώτηση δημοσιογράφου για το θαύμα της θεραπείας του είπε: «Το θαύμα είναι κυρίως αυτό το «ξύπνημα», αυτό το φως, που καταύγασε τον εσωτερικό μου κόσμο. Χωρίς την ουσιαστική ψυχική μου αλλαγή, χωρίς την αληθινή πίστη, δίχως την αυθόρμητη προσευχή που έκανα στον Άγιο Νεκτάριο χωρίς να με νοιάζει το αποτέλεσμα, η βοήθεια του Αγίου Νεκταρίου θα έμενε σπόρος σπαρμένος σε ακατάλληλο χωράφι. Ο πόνος ήταν ο σύντροφός μου, ο στοργικός μου φίλος. Χωρίς πόνο δεν πλησιάζει κανείς εύκολα τον Θεό. Όταν καθηλωθείς στο κρεβάτι, τότε βιώνεις την παρουσία Του». Σε όλη τη μετέπειτα ζωή του αφιέρωσε τον εαυτό του στη βοήθεια των συνανθρώπων του και τη διακήρυξη του θαύματος της ζωής του. Ο αμερικανός καθηγητής Rusk χάρηκε αφάνταστα, όταν πληροφορήθηκε ότι ο φίλτατός του Στιβ περπατάει και είναι υγιής. Το 1974 τον κάλεσε στη Ν. Υόρκη και του ζήτησε να μιλήσει για τη θεραπεία του σε μια μεγάλη εκδήλωση στο ξενοδοχείο Astoria, που δόθηκε προς τιμήν ενός νομπελίστα. Ενώπιον 2.000 επιστημόνων από πολλά έθνη και θρησκείες, ακούστηκε το όνομα του Τριαδικού Θεού, η Ορθόδοξη Ελλάδα, και η απόλυτη αφοσίωση και εμπιστοσύνη του Σταύρου στον Θεάνθρωπο Χριστό. Ο καθηγητής Rusk πήρε στο τέλος το λόγο και είπε: «Αυτό που συνέβη στον Στιβ μόνο με θαύμα της πίστης μπορεί να εξηγηθεί. Η επιστήμη δεν μπορεί να έχει αντίρρηση. Στιβ, σ’ ευχαριστούμε!». Ο Σταύρος Καλκανδής άφησε την τελευταία του πνοή στις 2 Ιανουαρίου 1996 σε ηλικία 73 ετών, υποκύπτοντας στη νόσο του καρκίνου, την οποία αντιμετώπισε με αξιοθαύμαστη καρτερικότητα και ηρωισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου