Άγιος Νεκτάριος, ήξερε να έλκει την χάρη του Θεού
Ο αρχιμανδρίτης Νεκτάριος βρισκόταν πλέον στο Κάιρο, την πρωτεύουσα της Αιγύπτου, έχοντας αναλάβει και καθήκοντα Πατριαρχικού Επιτρόπου, εκπρόσωπου, δηλαδή, του πατριαρχείου και του πατριάρχη στην πρωτεύουσα. Ο ίδιος είχε ήδη
αγαπηθεί από το ποίμνιο του και η φήμη του εξαπλωνόταν και πέραν της δικαιοδοσίας του. Η διακονία του, άλλωστε, δεν ήταν τυπική. Πραγματοποιούσε ποιμαντικό έργο, που στηριζόταν στις γνώσεις που απέκτησε από την εντρύφηση στους Πατέρες της Εκκλησίας, στις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή, στο φιλότιμο και την αγάπη που φώλιαζε μέσα του. Και όλα αυτά συνεπάγονταν Θεολογίας και Εκκλησίας ζήλο με επίγνωση, ποιμαντική διάκριση, εγκάρδια προσφορά, φιλανθρωπία, δόσιμο. Σε συνδυασμό, βεβαίως, με προσωπική σεμνότητα και ταπείνωση. Ο γόνος της Σηλυβρίας ήταν κοντά στο ποίμνιο του με όλη του την ύπαρξη και την ακεραιότητα του χαριτωμένου χαρακτήρα του. Ως πατριαρχικός επίτροπος, μερίμνησε επίσης και για την κατάρτιση των κληρικών και για τον εξωραϊσμό και την ευκοσμία των ναών. Αλλά και ο ίδιος ήταν ένα κόσμημα του κόσμου του πατριαρχείου. Ο πατριάρχης Σωφρόνιος τον αγαπούσε και τον εμπιστευόταν. Άλλωστε θα μπορούσε να ισχυριστεί πως ήταν δικό ανάστημα, αφού ο ίδιος τον εμπιστεύτηκε και τον στήριξε για να σπουδάσει Θεολογία. Λίγο αργότερα του δόθηκε ακόμη ένας εκκλησιαστικός τίτλος. Αυτός του Μέγα Αρχιμανδρίτη της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας, αλλά σίγουρα μπορούμε να ισχυριστούμε πως με όλα αυτά, δεν τρεφόταν ο εγωισμός του αρχιμανδρίτη Νεκταρίου για κοσμικά μεγαλεία. Άλλη ήταν η δική του αγωνία και για αυτήν έμοιαζε να είναι προετοιμασμένος από καιρό... Παρ' όλα αυτά φαίνεται πως είχε στοχοποιηθεί. Κάποιοι έβλεπαν μόνον τους τίτλους, την συμπάθεια και την εκτίμηση και την αγάπη την οποία απολάμβανε. Σε τελική ανάλυση, όμως, εκείνο που τους ενοχλούσε ήταν η κένωση του Αγίου υπέρ της Εκκλησίας και του ποιμνίου της. Κάτι που οι ίδιοι δεν μπορούσαν, δεν ήθελαν και δεν ήσαν διατεθειμένοι να πράξουν. Βρισκόμαστε λίγο καιρό πριν την ανάδειξη του στην αρχιεροσύνη, την εις τύπον Χριστού, μυστηριακή ανύψωση του. Όλα όσα συνέβησαν μετά την εις αρχιερέα χειροτονία του και την αντιμετώπισή της από τον ίδιο, μας δείχνουν πως ήταν έτοιμος από καιρό! Ήταν δηλαδή ένας συνειδητοποιημένος κληρικός. Ένας μαρτυρικός κληρικός... Το 1889, ο αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Κεφαλάς εκλέχθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως (Λιβύης) σε ηλικία 43 χρονών. Η χειροτονία του έγινε στις 15 Ιανουαρίου, της ίδιας χρονιάς, στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Νικολάου στο Κάιρο. Μια εκκλησία που είχε εξωραΐσει ο ίδιος. Ήταν, όμως, η ανάδειξή του σε αρχιερέα μέσα στις φιλοδοξίες του; Ας δούμε πώς μιλούσε ο ίδιος για το θέμα αυτό στον Θεό: «Κύριε, γιατί με ανύψωσες σε ένα τέτοιο μέγα αξίωμα; Εγώ Σου ζήτησα να γίνω μόνον Θεολόγος και όχι Μητροπολίτης. Από νεαρή ηλικία Σου ζήτησα να με αξιώσεις να γίνω ένας απλός εργάτης του θείου λόγου Σου, και Συ, Κύριε, τώρα με δοκιμάζεις με τόσα πράγματα. Αλλά υποτάσσομαι, Κύριε, στο θέλημά Σου και δέομαι, καλλιέργησε εντός μου την ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΝ και τον σπόρο των λοιπών αρετών, με όποιον τρόπον γνωρίζεις, και αξίωσον με να ζήσω πάσας τα επί γης ημέρας μου συμφώνως προς τους λόγους του μακαρίου Παύλου, ο οποίος λέγει: 'Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός'». Ένας χαριτωμένος άνθρωπος απευθύνεται χαριτωμένα προς τον Θεό. Υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού, αλλά θέτει και αιτήματα! Και τα αιτήματα του και χαριτωμένα είναι και μέσα στο θέλημα του Θεού. Ζητά τα του Θεού. Άλλωστε αυτό επιθυμεί να ζήσει: 'Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός'». Τα εξομολογητικά αυτά προσευχητικά λόγια του νέου Επισκόπου Πενταπόλεως περιέχουν μια ειλικρινή εκρηκτική πνευματική δυναμική. Γνωρίζοντας και το τι ακολούθησε, μοιάζει ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος να επικαλείται, ή ακόμη και να «προκαλεί» το έλεος του Θεού. Με όποιον τρόπον γνωρίζεις, λέει στον Θεό, καλλιέργησε μέσα μου την ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΝ, και τον σπόρο των λοιπών αρετών! Μπορούμε να πούμε πως ότι συνέβη στον Άγιο στη συνέχεια ήταν η απάντηση του Θεού στο ειλικρινές αίτημα, στην τόλμη και την παρρησία του; Κύριος οίδε. Σίγουρα, όμως, η μη ανάλωσή του να απολογηθεί ή να υποστηρίξει το έργο και τον εαυτό δείχνει ένα πρόσωπο που όταν οι άνθρωποι το εγκαταλείπουν ή στραφούν εναντίον του αυτός έλκει την χάρη του Θεού. Αυτός ήταν ο Άγιος Νεκτάριος...
Ο αρχιμανδρίτης Νεκτάριος βρισκόταν πλέον στο Κάιρο, την πρωτεύουσα της Αιγύπτου, έχοντας αναλάβει και καθήκοντα Πατριαρχικού Επιτρόπου, εκπρόσωπου, δηλαδή, του πατριαρχείου και του πατριάρχη στην πρωτεύουσα. Ο ίδιος είχε ήδη
αγαπηθεί από το ποίμνιο του και η φήμη του εξαπλωνόταν και πέραν της δικαιοδοσίας του. Η διακονία του, άλλωστε, δεν ήταν τυπική. Πραγματοποιούσε ποιμαντικό έργο, που στηριζόταν στις γνώσεις που απέκτησε από την εντρύφηση στους Πατέρες της Εκκλησίας, στις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή, στο φιλότιμο και την αγάπη που φώλιαζε μέσα του. Και όλα αυτά συνεπάγονταν Θεολογίας και Εκκλησίας ζήλο με επίγνωση, ποιμαντική διάκριση, εγκάρδια προσφορά, φιλανθρωπία, δόσιμο. Σε συνδυασμό, βεβαίως, με προσωπική σεμνότητα και ταπείνωση. Ο γόνος της Σηλυβρίας ήταν κοντά στο ποίμνιο του με όλη του την ύπαρξη και την ακεραιότητα του χαριτωμένου χαρακτήρα του. Ως πατριαρχικός επίτροπος, μερίμνησε επίσης και για την κατάρτιση των κληρικών και για τον εξωραϊσμό και την ευκοσμία των ναών. Αλλά και ο ίδιος ήταν ένα κόσμημα του κόσμου του πατριαρχείου. Ο πατριάρχης Σωφρόνιος τον αγαπούσε και τον εμπιστευόταν. Άλλωστε θα μπορούσε να ισχυριστεί πως ήταν δικό ανάστημα, αφού ο ίδιος τον εμπιστεύτηκε και τον στήριξε για να σπουδάσει Θεολογία. Λίγο αργότερα του δόθηκε ακόμη ένας εκκλησιαστικός τίτλος. Αυτός του Μέγα Αρχιμανδρίτη της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας, αλλά σίγουρα μπορούμε να ισχυριστούμε πως με όλα αυτά, δεν τρεφόταν ο εγωισμός του αρχιμανδρίτη Νεκταρίου για κοσμικά μεγαλεία. Άλλη ήταν η δική του αγωνία και για αυτήν έμοιαζε να είναι προετοιμασμένος από καιρό... Παρ' όλα αυτά φαίνεται πως είχε στοχοποιηθεί. Κάποιοι έβλεπαν μόνον τους τίτλους, την συμπάθεια και την εκτίμηση και την αγάπη την οποία απολάμβανε. Σε τελική ανάλυση, όμως, εκείνο που τους ενοχλούσε ήταν η κένωση του Αγίου υπέρ της Εκκλησίας και του ποιμνίου της. Κάτι που οι ίδιοι δεν μπορούσαν, δεν ήθελαν και δεν ήσαν διατεθειμένοι να πράξουν. Βρισκόμαστε λίγο καιρό πριν την ανάδειξη του στην αρχιεροσύνη, την εις τύπον Χριστού, μυστηριακή ανύψωση του. Όλα όσα συνέβησαν μετά την εις αρχιερέα χειροτονία του και την αντιμετώπισή της από τον ίδιο, μας δείχνουν πως ήταν έτοιμος από καιρό! Ήταν δηλαδή ένας συνειδητοποιημένος κληρικός. Ένας μαρτυρικός κληρικός... Το 1889, ο αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Κεφαλάς εκλέχθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως (Λιβύης) σε ηλικία 43 χρονών. Η χειροτονία του έγινε στις 15 Ιανουαρίου, της ίδιας χρονιάς, στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Νικολάου στο Κάιρο. Μια εκκλησία που είχε εξωραΐσει ο ίδιος. Ήταν, όμως, η ανάδειξή του σε αρχιερέα μέσα στις φιλοδοξίες του; Ας δούμε πώς μιλούσε ο ίδιος για το θέμα αυτό στον Θεό: «Κύριε, γιατί με ανύψωσες σε ένα τέτοιο μέγα αξίωμα; Εγώ Σου ζήτησα να γίνω μόνον Θεολόγος και όχι Μητροπολίτης. Από νεαρή ηλικία Σου ζήτησα να με αξιώσεις να γίνω ένας απλός εργάτης του θείου λόγου Σου, και Συ, Κύριε, τώρα με δοκιμάζεις με τόσα πράγματα. Αλλά υποτάσσομαι, Κύριε, στο θέλημά Σου και δέομαι, καλλιέργησε εντός μου την ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΝ και τον σπόρο των λοιπών αρετών, με όποιον τρόπον γνωρίζεις, και αξίωσον με να ζήσω πάσας τα επί γης ημέρας μου συμφώνως προς τους λόγους του μακαρίου Παύλου, ο οποίος λέγει: 'Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός'». Ένας χαριτωμένος άνθρωπος απευθύνεται χαριτωμένα προς τον Θεό. Υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού, αλλά θέτει και αιτήματα! Και τα αιτήματα του και χαριτωμένα είναι και μέσα στο θέλημα του Θεού. Ζητά τα του Θεού. Άλλωστε αυτό επιθυμεί να ζήσει: 'Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός'». Τα εξομολογητικά αυτά προσευχητικά λόγια του νέου Επισκόπου Πενταπόλεως περιέχουν μια ειλικρινή εκρηκτική πνευματική δυναμική. Γνωρίζοντας και το τι ακολούθησε, μοιάζει ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος να επικαλείται, ή ακόμη και να «προκαλεί» το έλεος του Θεού. Με όποιον τρόπον γνωρίζεις, λέει στον Θεό, καλλιέργησε μέσα μου την ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΝ, και τον σπόρο των λοιπών αρετών! Μπορούμε να πούμε πως ότι συνέβη στον Άγιο στη συνέχεια ήταν η απάντηση του Θεού στο ειλικρινές αίτημα, στην τόλμη και την παρρησία του; Κύριος οίδε. Σίγουρα, όμως, η μη ανάλωσή του να απολογηθεί ή να υποστηρίξει το έργο και τον εαυτό δείχνει ένα πρόσωπο που όταν οι άνθρωποι το εγκαταλείπουν ή στραφούν εναντίον του αυτός έλκει την χάρη του Θεού. Αυτός ήταν ο Άγιος Νεκτάριος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου