Θέωση και αποθέωση Αγίου Νεκταρίου
Η θέωση, δηλαδή, η αγιότητα του Αγίου Νεκταρίου αποδεικνύεται τόσο από τα ποικίλα περιστατικά της εν τη γη ζωής του, όσο και με αυτά που συνέβησαν μετά την κοίμηση του. Και όσον αφορά το πρώτο σκέλος, διακρίνεται από τα διάφορα χαρίσματα που είχε ο Άγιος, όπως το προορατικό, το ιαματικό, το θαυματουργικό,
αλλά και από αρετές που μας φαίνονται λιγότερο... εντυπωσιακές: της αοργησίας, της ταπείνωσης, της συγχωρητικότητας, της εμπιστοσύνης στον Θεό, της προσευχής, της φιλανθρωπίας και της προσφοράς, της αγάπης... Όσο για τα μετά την κοίμησή του, είναι γνωστό πως ακολούθησε πανελλήνια, παγκόσμια και οικουμενική αποθέωση, δηλαδή μια ένθερμη και ενθουσιώδης αναγνώριση της αγιότητάς του, μια αποθεωτική υποδοχή στο μεγαλείο του! Του παιδιού που ξεκίνησε άπορο από την Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης για να κατακτήσει όλον τον κόσμο με την αγάπη του και την ολοκληρωτική του προσφορά στον Θεό και τους ανθρώπους. Ο Άγιος, πλήρωσε τα τελευταία... γραμμάτια της εδώ ζωής του, με τους ισχυρούς πόνους από την ασθένεια του καρκίνου του προστάτη που έπασχε λίγο πριν κοιμηθεί. Έφτασε, όμως, η ώρα της αναχώρησής του. Ήδη, είχε πάρει μία παράταση ζωής ο αγαπημένος και υμνητής της Υπεραγίας Θεοτόκου, λόγω της ανάγκης που τον είχαν τα πνευματικά του τέκνα και περισσότερο οι μοναχές του της Αγίας Τριάδος της Αίγινας. Πριν εγκατασταθεί ο Μητροπολίτης Πενταπόλεως στην μονή που ίδρυσε, ο εφημέριος που εξυπηρετούσε τις λατρευτικές ακολουθίες του μοναστηριού, είδε ότι βρέθηκε σε ένα ωραίο σαλόνι και στον θρόνο που υπήρχε καθόταν μια μεγαλοπρεπής και ωραία κυρία η οποία κρατούσε στην αγκαλιά της ένα βρέφος και ήταν και οι δύο ολοφώτεινοι. Φυσικά δεν ήταν άλλοι από την Θεοτόκο και το Θείο βρέφος. Ο εφημέριος τους προσκύνησε και άκουσε μετά να αναγγέλλουν την άφιξη του Αγίου: “Έρχεται ο Νεκτάριος”! Και τότε μπήκε στο σαλόνι ο Άγιος. Αμέσως τότε σηκώθηκε η Παναγία, τον πλησίασε και του είπε: - Θυμάσαι που ήλθα να σε πάρω πριν από καιρό; Δεν έγινε, όμως, αυτό γιατί οι μοναχές σε έχουν ανάγκη. Και από άλλες μαρτυρίες ξέρουμε ότι υπήρχαν και άλλα σημεία και προειδοποιήσεις όπως εμφανίσεις αγγέλων που προμηνούσαν σαφώς την αναχώρησή του. Αν και, όπως είναι γνωστό, δεν εγκατέλειψε ποτέ την μονή και το κόσμο ολόκληρο. Κάθε άλλο! Να αναφέρουμε για την εν ζωή του πολιτεία πως μαρτυρίες λαϊκών και μοναχών αναφέρουν την παρουσία της Θεοτόκου στο Ιερό κατά την ώρα που λειτουργούσε, πως τον είδαν να μην πατά στην γη όταν έκανε την Μεγάλη Είσοδο, ότι είχε έναν φωτεινό νέο με στολή στρατιωτικού που του συμπαραστεκόταν όταν ήταν άρρωστος και αλλά κατά τη Θεία Λειτουργία... Ο υποτακτικός του, ο Άγιος Σάββας της Καλύμνου, συνομιλούσε μαζί του στον τάφο του, αμέσως μετά την ταφή του σαν να ήταν εν ζωή... Και μάλιστα, 40 μέρες μετά την κοίμηση του Γέροντά του, ζήτησε από την Γερόντισσα Ξένη να βάλουν την πρώτη εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, που έφτιαξε ο ίδιος στο εικονοστάσι -ήταν αγιογράφος. Η Γερόντισσα δεν ήθελε να το κάνει αυτό, γιατί φοβόταν μήπως τους κλείσουν το μοναστήρι. Στη συνέχεια, όμως, έκανε υπακοή στον νέο Γέροντα της μονής και αργότερα ανακηρυχθέντα και αυτόν Άγιο και έβαλε την εικόνα στο εικονοστάσι. Άλλωστε τα σημεία της θέωσης-αγιότητας του Μητροπολίτη Πενταπόλεως μετά την κοίμησή του στο νοσοκομείο Αρεταίειο, της Αθήνας, στις 8 Νοεμβρίου, του 1920, ήταν ραγδαία. Να αναφέρουμε την άρρητο ευωδία που κατέκλυσε τον χώρο του νοσοκομείου, το μύρο που ανάβλυζε από το σκήνωμά του, την θεραπεία του παραπληγικού στο νοσοκομείο όταν ακούμπησαν πάνω του την φανέλα του Αγίου όταν άλλαζαν τον κοιμηθέντα αρχιερέα, την έλλειψη βάρους κατά την μεταφορά της αγίας σωρού του... Και τότε, μετά την οριστική θέωση και αγιότητά του, αρχίζει η αποθέωσή του με την πάνδημη κηδεία του, με την έναρξη των πολλών και κατά συρροή θαυμάτων και κατά συνέπεια της καθιέρωσής του ως ιαματικού και θαυματουργού, την ευωδία του τάφου του, τις ανακομιδές του σκηνώματός του κατά τις οποίες το σώμα του διατηρήθηκε άφθορο για μερικές δεκαετίες, τις εμφανίσεις του κατόπιν επικλήσεως ή ακόμη και αυτόκλητος, την αγιοκατάταξή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την ευρεία διάδοση που έλαβαν: το δόσιμο του ονόματος σε νεογέννητα λόγω θαυμάτων, αλλά και σε μοναχούς, η εικόνα του που μπήκε σε όλους τους ναούς και πάρα πολλά σπίτια και αυτοκίνητα ιδιωτικής και δημοσίας χρήσεως, η ευρείας καθιέρωση της γιορτής του, όπως και της μονής του ως ενός από τα μεγαλύτερα ορθόδοξα προσκυνήματα στον κόσμο, το κτίσιμο εκκλησιών και προσκυνημάτων σε όλη την Ελλάδα, την Κύπρο και σε όλη την οικουμένη! Ή ακόμη η προσέλευση χιλιάδων προσκυνητών κατά την μεταφορά αγίων λειψάνων του Αγίου σε διάφορα μέρη του κόσμου. Όπως, δηλαδή, γίνεται αυτές στις μέρες στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής (Λαοδηγήτριας) στη Θεσσαλονίκη. Αλλά το σημαντικότερο, ίσως, γεγονός της ζωής του Αγίου Νεκταρίου, Επισκόπου, Πενταπόλεως ήταν η επανακαθιέρωση της αγιότητας και της θέωσης, ως του τρόπου και στόχου της εκκλησιαστικής ζωής. Οι ποικίλες αλλοιώσεις της πνευματικής ζωής των τελευταίων αιώνων είχαν πλέον την πιο πλήρη και αποτελεσματική αμφισβήτηση. Η αρετή του Αγίου κάλυψε την γύμνια και αποκάλυψε την αληθινή ζωή, τον αληθινό κόσμο της Εκκλησίας. Να έχουμε την ευχή του. Τον ευχαριστούμε!
Η θέωση, δηλαδή, η αγιότητα του Αγίου Νεκταρίου αποδεικνύεται τόσο από τα ποικίλα περιστατικά της εν τη γη ζωής του, όσο και με αυτά που συνέβησαν μετά την κοίμηση του. Και όσον αφορά το πρώτο σκέλος, διακρίνεται από τα διάφορα χαρίσματα που είχε ο Άγιος, όπως το προορατικό, το ιαματικό, το θαυματουργικό,
αλλά και από αρετές που μας φαίνονται λιγότερο... εντυπωσιακές: της αοργησίας, της ταπείνωσης, της συγχωρητικότητας, της εμπιστοσύνης στον Θεό, της προσευχής, της φιλανθρωπίας και της προσφοράς, της αγάπης... Όσο για τα μετά την κοίμησή του, είναι γνωστό πως ακολούθησε πανελλήνια, παγκόσμια και οικουμενική αποθέωση, δηλαδή μια ένθερμη και ενθουσιώδης αναγνώριση της αγιότητάς του, μια αποθεωτική υποδοχή στο μεγαλείο του! Του παιδιού που ξεκίνησε άπορο από την Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης για να κατακτήσει όλον τον κόσμο με την αγάπη του και την ολοκληρωτική του προσφορά στον Θεό και τους ανθρώπους. Ο Άγιος, πλήρωσε τα τελευταία... γραμμάτια της εδώ ζωής του, με τους ισχυρούς πόνους από την ασθένεια του καρκίνου του προστάτη που έπασχε λίγο πριν κοιμηθεί. Έφτασε, όμως, η ώρα της αναχώρησής του. Ήδη, είχε πάρει μία παράταση ζωής ο αγαπημένος και υμνητής της Υπεραγίας Θεοτόκου, λόγω της ανάγκης που τον είχαν τα πνευματικά του τέκνα και περισσότερο οι μοναχές του της Αγίας Τριάδος της Αίγινας. Πριν εγκατασταθεί ο Μητροπολίτης Πενταπόλεως στην μονή που ίδρυσε, ο εφημέριος που εξυπηρετούσε τις λατρευτικές ακολουθίες του μοναστηριού, είδε ότι βρέθηκε σε ένα ωραίο σαλόνι και στον θρόνο που υπήρχε καθόταν μια μεγαλοπρεπής και ωραία κυρία η οποία κρατούσε στην αγκαλιά της ένα βρέφος και ήταν και οι δύο ολοφώτεινοι. Φυσικά δεν ήταν άλλοι από την Θεοτόκο και το Θείο βρέφος. Ο εφημέριος τους προσκύνησε και άκουσε μετά να αναγγέλλουν την άφιξη του Αγίου: “Έρχεται ο Νεκτάριος”! Και τότε μπήκε στο σαλόνι ο Άγιος. Αμέσως τότε σηκώθηκε η Παναγία, τον πλησίασε και του είπε: - Θυμάσαι που ήλθα να σε πάρω πριν από καιρό; Δεν έγινε, όμως, αυτό γιατί οι μοναχές σε έχουν ανάγκη. Και από άλλες μαρτυρίες ξέρουμε ότι υπήρχαν και άλλα σημεία και προειδοποιήσεις όπως εμφανίσεις αγγέλων που προμηνούσαν σαφώς την αναχώρησή του. Αν και, όπως είναι γνωστό, δεν εγκατέλειψε ποτέ την μονή και το κόσμο ολόκληρο. Κάθε άλλο! Να αναφέρουμε για την εν ζωή του πολιτεία πως μαρτυρίες λαϊκών και μοναχών αναφέρουν την παρουσία της Θεοτόκου στο Ιερό κατά την ώρα που λειτουργούσε, πως τον είδαν να μην πατά στην γη όταν έκανε την Μεγάλη Είσοδο, ότι είχε έναν φωτεινό νέο με στολή στρατιωτικού που του συμπαραστεκόταν όταν ήταν άρρωστος και αλλά κατά τη Θεία Λειτουργία... Ο υποτακτικός του, ο Άγιος Σάββας της Καλύμνου, συνομιλούσε μαζί του στον τάφο του, αμέσως μετά την ταφή του σαν να ήταν εν ζωή... Και μάλιστα, 40 μέρες μετά την κοίμηση του Γέροντά του, ζήτησε από την Γερόντισσα Ξένη να βάλουν την πρώτη εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, που έφτιαξε ο ίδιος στο εικονοστάσι -ήταν αγιογράφος. Η Γερόντισσα δεν ήθελε να το κάνει αυτό, γιατί φοβόταν μήπως τους κλείσουν το μοναστήρι. Στη συνέχεια, όμως, έκανε υπακοή στον νέο Γέροντα της μονής και αργότερα ανακηρυχθέντα και αυτόν Άγιο και έβαλε την εικόνα στο εικονοστάσι. Άλλωστε τα σημεία της θέωσης-αγιότητας του Μητροπολίτη Πενταπόλεως μετά την κοίμησή του στο νοσοκομείο Αρεταίειο, της Αθήνας, στις 8 Νοεμβρίου, του 1920, ήταν ραγδαία. Να αναφέρουμε την άρρητο ευωδία που κατέκλυσε τον χώρο του νοσοκομείου, το μύρο που ανάβλυζε από το σκήνωμά του, την θεραπεία του παραπληγικού στο νοσοκομείο όταν ακούμπησαν πάνω του την φανέλα του Αγίου όταν άλλαζαν τον κοιμηθέντα αρχιερέα, την έλλειψη βάρους κατά την μεταφορά της αγίας σωρού του... Και τότε, μετά την οριστική θέωση και αγιότητά του, αρχίζει η αποθέωσή του με την πάνδημη κηδεία του, με την έναρξη των πολλών και κατά συρροή θαυμάτων και κατά συνέπεια της καθιέρωσής του ως ιαματικού και θαυματουργού, την ευωδία του τάφου του, τις ανακομιδές του σκηνώματός του κατά τις οποίες το σώμα του διατηρήθηκε άφθορο για μερικές δεκαετίες, τις εμφανίσεις του κατόπιν επικλήσεως ή ακόμη και αυτόκλητος, την αγιοκατάταξή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την ευρεία διάδοση που έλαβαν: το δόσιμο του ονόματος σε νεογέννητα λόγω θαυμάτων, αλλά και σε μοναχούς, η εικόνα του που μπήκε σε όλους τους ναούς και πάρα πολλά σπίτια και αυτοκίνητα ιδιωτικής και δημοσίας χρήσεως, η ευρείας καθιέρωση της γιορτής του, όπως και της μονής του ως ενός από τα μεγαλύτερα ορθόδοξα προσκυνήματα στον κόσμο, το κτίσιμο εκκλησιών και προσκυνημάτων σε όλη την Ελλάδα, την Κύπρο και σε όλη την οικουμένη! Ή ακόμη η προσέλευση χιλιάδων προσκυνητών κατά την μεταφορά αγίων λειψάνων του Αγίου σε διάφορα μέρη του κόσμου. Όπως, δηλαδή, γίνεται αυτές στις μέρες στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής (Λαοδηγήτριας) στη Θεσσαλονίκη. Αλλά το σημαντικότερο, ίσως, γεγονός της ζωής του Αγίου Νεκταρίου, Επισκόπου, Πενταπόλεως ήταν η επανακαθιέρωση της αγιότητας και της θέωσης, ως του τρόπου και στόχου της εκκλησιαστικής ζωής. Οι ποικίλες αλλοιώσεις της πνευματικής ζωής των τελευταίων αιώνων είχαν πλέον την πιο πλήρη και αποτελεσματική αμφισβήτηση. Η αρετή του Αγίου κάλυψε την γύμνια και αποκάλυψε την αληθινή ζωή, τον αληθινό κόσμο της Εκκλησίας. Να έχουμε την ευχή του. Τον ευχαριστούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου