Άγιος Νεκτάριος, Εδραίωσε το έργο του στην πέτρα των πειρασμών!

Άγιος Νεκτάριος, Εδραίωσε το έργο του στην πέτρα των πειρασμών!

Ότι έκανε ο Άγιος Νεκτάριος το έπραττε με περισσή διάκριση και κατά τάξη. Και βέβαια με αγάπη και καρδιακή προσευχή! Αυτή ήταν η μέθοδός του. Έτσι, θα περίμενε κανείς ότι δημιουργούσε να ήταν καλά καμωμένο, ευλογημένο, χαριτωμένο. Και ήταν. Μόνο που κάθε φορά ερχόταν αντιμέτωπος με πολύ ισχυρούς πειρασμούς.

Οι πειρασμοί που γνωρίζουμε πως αντιμετώπισε ο Άγιος Νεκτάριος, δεν ήταν μάχη σώμα με σώμα με τις σκοτεινές πνευματικές δυνάμεις -όπως συνέβη με κάποιους άλλους αγίους

- αλλά με διάφορα ανθρώπινα εμπόδια που προσπαθούσαν να παρεμποδίσουν την πορεία του. Του φιλήσυχου αυτού ταξιδιώτη προς την αιωνιότητα, όπως θα έλεγε ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.

Ίσως, όμως, οι πειρασμοί αυτοί να ήταν το λίπασμα που δυνάμωναν και έτρεφαν τα έργα του, αφού ο ίδιος με την “δυνατή” του προσευχή, τα φόρτιζε και τα δυνάμωνε με θεϊκές παρεμβάσεις και ευλογίες.

Ένας από τους τελευταίους πειρασμούς που έζησε ο φιλήσυχος αυτός ταξιδευτής προς την αιωνιότητα ήταν όταν ίδρυσε το γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, στην Αίγινα. Αυτήν την φορά από τον Αρχιεπίσκοπο (τότε Μητροπολίτη) Αθηνών Θεόκλητο Α' (Μηνόπουλο) ο οποίος αρνιόταν να δώσει άδεια λειτουργίας της μονής και απαιτούσε την διάλυσή της. Και, όμως, λίγο πριν είχε δώσει προφορική άδεια και ζήτησε ο ίδιος να δεχτεί ο Άγιος στο μοναστήρι του κάποιες νέες.

Ας δούμε, πιο κάτω, πως ο Άγιος Πενταπόλεως ανήγγειλε με ιδιαίτερη χαρά σε επιστολή του προς τις πνευματικές του κόρες την προφορική αποδοχή του αιτήματος του από τον Μητροπολίτη Αθηνών. Η επιστολή έχει ημερομηνία 18 Οκτωβρίου 1904, ένα μήνα δηλαδή μετά την εγκατάσταση στην Αίγινα των πρώτων αδελφών.

Γράφει λοιπόν:

“Σας αναγγέλλω με χαρά ότι ο Θεός μας αποκάλυψε το Θείο Του θέλημα, για την ίδρυση ιεράς μονής και συναίνεσε, ώστε η ιερά αυτή μονή να ανεγερθεί και να αναλάμψει.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κύριος Θεόκλητος, όχι μόνο ευλόγησε το έργο μου, αλλά το έθεσε υπό την προστασία του, αποδέχθηκε όλες τις σκέψεις και τις επιθυμίες που του έθεσα και μου είπε ότι θα φροντίσει για την μονή, ώστε να αναγνωρισθεί από την Ιερά Σύνοδο... [...] δέχθηκε μάλιστα την πρότασή μου να επισκεφτούμε μαζί τη μονή. [...] Απ' όλα αυτά, φανερώνεται πως ο Θεός ευδόκησε...”.

Στο ίδιο πνεύμα είναι και η επιστολή που ο σεβασμιότατος Πενταπόλεως έστειλε στις πνευματικές του θυγατέρες, στις 2 Νοεμβρίου, του 1904. Γράφει σχετικά:

“Χθες παρέδωσα στον Σεβ. Μητροπολίτη κάποια έκθεση, την οποία συνέταξα κατόπιν αιτήσεως του και αφορούσε την ανασύσταση και ίδρυση της ιεράς μονής· γιατί καθώς μου είπε προτίθεται να ζητήσει και από την Ιερά Σύνοδο την ανέγερσή της. [...] επιθυμώ να θεωρείται η μονή -μετά την επικείμενη των άλλων μελλοντικών μοναζουσών καθώς και την ευλογία που έδωσε ο Μητροπολίτης- ως ήδη συσταθείσα”.

Ο Άγιος Νεκτάριος για την επίτευξη του σκοπού έστειλε πολλές επιστολές προς τον αρχιεπίσκοπο αλλά δεν έλαβε καμία απάντηση. Στις 20 Ιουνίου, του 1913 απηύθυνε θερμή παράκληση για την αναγνώριση της Μονής και μετά από τρεις μήνες, ο αρχιεπίσκοπος τον κάλεσε για να απολογηθεί για την σύσταση της αδελφότητας!Η άδεια δεν δόθηκε ούτε με τον επόμενο αρχιεπίσκοπο Μελέτιο (Μεταξάκη) ούτε όσο ζούσε ο Άγιος αλλά αργότερα. Ο αρχιεπίσκοπος Μελέτιος επισκέφτηκε το μοναστήρι στην Αίγινα και είπε στον ιδρυτή του πως έπρεπε να διαλύσει τη συνοδεία γιατί η εποχή δεν είναι για μοναστήρια. Ο αρχιεπίσκοπος ήταν υπέρμαχος του κοινωνικού έργου και τον κάλεσε στην Αθήνα για να δραστηριοποιηθεί εκεί.

Ο Άγιος Νεκτάριος φέρεται να απάντησε στον αρχιεπίσκοπο πως στην Αίγινα θα ιδρυθούν και πολλά άλλα γυναικεία μοναστήρια. Και πράγματι έτσι έγινε!

Στην επίσκεψη αυτή, τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών συνόδευε ο διάκονος του Αθηναγόρας Σπύρου, ο μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης, επί πατριαρχίας του οποίου αναγνωρίστηκε η αγιότητα του Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριου!