Άγιος Νεκτάριος, Ένας διά Χριστόν αμνός!

Άγιος Νεκτάριος, Ένας διά Χριστόν αμνός!

Η μαρτυρική, αλλά χαριτωμένη και ευλογημένη ζωή του Αγίου Νεκταρίου μοιάζει με πορεία προς τον αναστάσιμο Γολγοθά. Στην σταύρωση και το στο “ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”. Αυτό αντιστοιχεί και στη συγχώρεση όσων τον πόνεσαν, τον έθλιψαν ή ακόμη επεχείρησαν να τον εξοντώσουν.

Αυτό που τον χαρίτωνε ήταν το κουράγιο και η μεγαλοπρέπεια με το οποίο αντιμετώπιζε τους δολοφονικούς πειρασμούς, που αποσκοπούσαν στον ηθικό του θάνατο και στο να δολοφονηθεί, όπως γράφει ο ίδιος.

Ίσως ο άγιος να ήταν και το απόλυτο θύμα. Και αυτός, ένας διά Χριστόν αμνός, που σηκώνει τις αμαρτίες του αιώνα του!

Και βέβαια, και αυτός οδηγήθηκε ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου, για να ολοκληρωθεί ολόκληρη η προσωπική, βιβλική του πορεία προς τον σταυρό και τον αναστάσιμο ουρανό.

Έτσι, ο Άγιος Νεκτάριος, στα τελευταία χρόνια της ζωής του παραπέμφθηκε και στην κοσμική δικαστική εξουσία. Και όπως φαίνεται δεν έτυχε οποιασδήποτε αβρής αντιμετώπισης, ούτε λόγω του σχήματος, ούτε λόγω της ηλικίας του, και πολύ περισσότερο λόγω της αρετής του. Άλλωστε αυτή κρίθηκε σε αμφιβολία...

Φαίνεται, όμως, πως ο δικαστικός λειτουργός, δεν σεβάστηκε ούτε το τεκμήριο αθωότητας, που δικαιούται κάθε άνθρωπος μέχρι της τελεσίδικης αποδείξεως της ενοχής του. Γι' αυτόν τον λόγο, ο ανακριτής συμπεριφέρθηκε απέναντί στον Άγιο Πενταπόλεως με σκαιό τρόπο, που άγγιζε τα όρια της σωματικής βίας.

Επίσης τον απείλησε πως θα του κλείσει το μοναστήρι και πως θα τον βάλει φυλακή. Ο Άγιος όμως δεν έχασε την εμπιστοσύνη στο Θεό και είπε στον ανακριτή:

- Παιδί μου, θα σου αποκαλύψει ο Κύριος. Θα σου αποκαλύψει ο Κύριος...

Και αυτή η φράση του Αγίου έδειχνε πως ο ίδιος επιθυμούσε περισσότερο την δικαιοσύνη ακόμη και αν ήταν εναντίον του.

Στην ουσία, δηλαδή, δεν απολογήθηκε. Άφησε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, και τον Θεό να τον προστατεύσει από την νέα συκοφαντία. Και βεβαίως ο αθώος, ως απόλυτο θύμα και διά Χριστόν αμνός, που προαναφέραμε που σηκώνει πάντα και τις αποτυχίες των άλλων, είχε εμπιστοσύνη στον Θεό πως δεν θα τον αφήσει ούτε αυτή τη φορά.

Όσο και αν η στάση του αυτή μας φαίνεται κατά Θεό και η ενδεδειγμένη εκκλησιαστικά, εντούτοις θα πρέπει να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του, για να δούμε πώς εμείς θα αντιμετωπίζαμε την κατάσταση αυτή. Σίγουρα με φωνές και διαμαρτυρίες ή ακόμη με φόβο, κλάψες και παρακάλια. Αυτή θα ήταν η “ανθρώπινη” στάση.

Και όμως ο Άγιος δεν πρόβαλε και δεν εξέφρασε τίποτα από τα πιο πάνω. Βρίσκεται αλλού και με Άλλον. Και Αυτός τον χαριτώνει και Τον καθοδηγεί: “Ζει εν αυτώ Χριστός”!

Η δικαστική εξουσία χρησιμοποίησε τις επιστημονικές γνώσεις για να αποδείξει ή έστω να ελέγξει την ενοχή του τιμίου πατρός. Και αυτές ήταν η δικαίωση του.

Όσο για την ίδια την νεαρή, η οποία ήθελε να γίνει μοναχή και η μητέρα της συκοφάντησε τον Άγιο για ανάρμοστη σχέση μεταξύ τους, τον παρακάλεσε να μην αγανακτήσει εναντίον της μητέρας της. Και τότε ο παντός καιρού δοκιμασίας έτοιμος με ιδιαίτερη ευσπλαχνία και αγάπη της είπε:

- Τι λες, παιδάκι μου; Θ' αγανακτήσω; Μου 'στειλε ο Θεός ένα στέφανο και θα τον διώξω; Όχι παιδί μου, γιατί ν' αγανακτήσω;