Άγιος Νεκτάριος, Αποκαλυπτικές επισκέψεις εν ζωή και μετά την κοίμησή του στον Άθωνα(2)
Ο Άγιος Νεκτάριος, διατήρησε για όλη του τη ζωή τον πνευματικό δεσμό που ανέπτυξε, κατά την επίσκεψη του στον Άθωνα,
με τον ιερομόναχο π. Δανιήλ, Γέροντα της αγιορειτικής συνοδείας των Δανιηλαίων. Και μάλιστα, όταν ίδρυσε το γυναικείο
μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα, ζήτησε από Γέροντα Δανιήλ, να συντάξει αυτός τον κοινοβιακό κανονισμό της μονής. Δεν θα μπορούσε να τον συντάξει ο ίδιος αφού στο πρόσωπο του συγκέντρωνε τις ιδιότητες του μοναχού, του θεολόγου και του ιεράρχη; Και βεβαίως μπορούσε! Αλλά και από εδώ φαίνεται η ταπείνωση, η αρχοντιά και η πνευματική διάκριση του Αγίου! Ίσως και να ήθελε να περιβάλει το μοναστήρι του με την αγιορειτική ευλογία όπως και τις ευχές του Γέροντα Δανιήλ, που ήταν μια από τις πιο χαριτωμένες οσιακές μορφές του Άθωνα την εποχή εκείνη. Ανάμεσα, λοιπόν, στους αγιορείτες με τους οποίους ανέπτυξε πνευματικούς δεσμούς ο Άγιος Νεκτάριος ήταν και ο γνωστός Σιμωνοπετρίτης, ιερομόναχος, Γέροντας, π. Ιερώνυμος που θεωρούσε τον Άγιο ως Γέροντά του. Ο π. Ιερώνυμος, ο οποίος έζησε πολλά χρόνια της ζωής του στο μετόχι της Μονής Σίμωνος Πέτρα στην Αθήνα, τον επισκεπτόταν και όταν βρισκόταν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», τις τελευταίες, δηλαδή μέρες της επίγειας ζωής του Αγίου. Εκεί, ο Άγιος Νεκτάριος του είχε πει πως αν ο θεός του παράτεινε τη ζωή θα επισκεπτόταν τον Άθωνα ξανά. Ο Άγιος, παρόλο που δεν έλαβε παράταση της ζωής του, για τους λόγους που ο Θεός ξέρει, τήρησε την υπόσχεσή του και επισκέφτηκε το Άγιον Όρος... Και αυτή η παρουσία του στον Άθωνα ήταν αποκαλυπτική. Αυτήν την φορά άλλης τάξεως και άλλην ιδιότητα του! Άλλωστε, έπρεπε να διαχειριστεί ένα θέμα που αφορούσε τον ίδιο! Ας δούμε όμως πώς έγινε αυτή η εμφάνιση του Αγίου στον Άθωνα. Όταν επί πατριαρχίας Αθηναγόρα ανακοινώθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η αγιοκατάταξη του Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκταρίου το 1961, οι μοναχοί της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου χωρίστηκαν σε δύο παρατάξεις. Η μία ομάδα υποστήριζε την αγιότητα του Αγίου και η δεύτερη την αμφισβητούσε. Τότε ο ηγούμενος της μονής, ιερομόναχος Αθανάσιος (1903-1975), μπροστά στην σφοδρότητα που έλαβε η έριδα και μπροστά στον κίνδυνο να διαλυθεί η αδελφότητα, κάλεσε σε σύναξη τους πατέρες και τους είπε: - Δεν θα γίνει το θέμα της αγιοσύνης του Νεκταρίου, αιτία να χάσουμε τις ψυχές μας, αντιμαχόντας μεταξύ μας. Κηρύττω τριήμερη νηστεία και με την προσευχή μας, να ζητήσουμε από το Θεό να μας αποκαλύψει, αν ο γέροντας Νεκτάριος είναι Άγιος ή όχι. Όλοι, τότε, οι μοναχοί νήστεψαν όπως τους είχε πει ο ηγούμενος Αθανάσιος. Όταν μετά από τρεις μέρες ο ηγούμενος ετοιμαζόταν να κατέβει στην εκκλησία για την πρωινή ακολουθία, άκουσε ένα ελαφρό χτύπημα στην πόρτα του κελιού του και είδε συγχρόνως, έκθαμβος, τον Άγιο Νεκτάριο να μπαίνει μέσα. Αμέσως ο ηγούμενος γονάτισε για να προσκυνήσει τον πρόσφατα ανακηρυγμένο άγιο. Ο νεοφανής Άγιος είπε, τότε, στον ηγούμενο Αθανάσιο για το θέμα που τους απασχολούσε: - Αδελφέ Αθανάσιε, πήγαινε και πες τους Πατέρες να μην κουράζονται. Ο Κύριος με αγίασε και είμαι Άγιος, θαυματουργός και μυροβλύτης. Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα! Η πλούσια αρετή που ξεχείλιζε από τον Άγιο φαίνεται και από τον λόγο του αυτό. Ήταν ο ίδιος αρετής υπερχείλιση! Ο Άγιος δεν θα μπορούσε να συγχωρεί αν δεν είχε ταπείνωση και αγάπη. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να συν-χωρέσει, να αποδεχτεί, να βάλει μέσα του, να ταυτιστεί, να γίνει ένα με τους άλλους. Και στην περίπτωσή του, αυτό αφορούσε όλους αυτούς που τον διέβαλαν, τον δίωξαν, τον κυνήγησαν. Και όμως τους συγχώρεσε αληθινά, δυναμικά! Και, βεβαίως, αυτό τον αγίασε, τον έκανε πηγή θαυμάτων και παραμυθίας και το σκήνωμα του μυρόβλυσε! Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν αρετής και μύρου υπερχείλιση! Τριαδικό, θείο νέκταρ στον αιώνα του και στους αιώνες των αιώνων!
Ο Άγιος Νεκτάριος, διατήρησε για όλη του τη ζωή τον πνευματικό δεσμό που ανέπτυξε, κατά την επίσκεψη του στον Άθωνα,
με τον ιερομόναχο π. Δανιήλ, Γέροντα της αγιορειτικής συνοδείας των Δανιηλαίων. Και μάλιστα, όταν ίδρυσε το γυναικείο
μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα, ζήτησε από Γέροντα Δανιήλ, να συντάξει αυτός τον κοινοβιακό κανονισμό της μονής. Δεν θα μπορούσε να τον συντάξει ο ίδιος αφού στο πρόσωπο του συγκέντρωνε τις ιδιότητες του μοναχού, του θεολόγου και του ιεράρχη; Και βεβαίως μπορούσε! Αλλά και από εδώ φαίνεται η ταπείνωση, η αρχοντιά και η πνευματική διάκριση του Αγίου! Ίσως και να ήθελε να περιβάλει το μοναστήρι του με την αγιορειτική ευλογία όπως και τις ευχές του Γέροντα Δανιήλ, που ήταν μια από τις πιο χαριτωμένες οσιακές μορφές του Άθωνα την εποχή εκείνη. Ανάμεσα, λοιπόν, στους αγιορείτες με τους οποίους ανέπτυξε πνευματικούς δεσμούς ο Άγιος Νεκτάριος ήταν και ο γνωστός Σιμωνοπετρίτης, ιερομόναχος, Γέροντας, π. Ιερώνυμος που θεωρούσε τον Άγιο ως Γέροντά του. Ο π. Ιερώνυμος, ο οποίος έζησε πολλά χρόνια της ζωής του στο μετόχι της Μονής Σίμωνος Πέτρα στην Αθήνα, τον επισκεπτόταν και όταν βρισκόταν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», τις τελευταίες, δηλαδή μέρες της επίγειας ζωής του Αγίου. Εκεί, ο Άγιος Νεκτάριος του είχε πει πως αν ο θεός του παράτεινε τη ζωή θα επισκεπτόταν τον Άθωνα ξανά. Ο Άγιος, παρόλο που δεν έλαβε παράταση της ζωής του, για τους λόγους που ο Θεός ξέρει, τήρησε την υπόσχεσή του και επισκέφτηκε το Άγιον Όρος... Και αυτή η παρουσία του στον Άθωνα ήταν αποκαλυπτική. Αυτήν την φορά άλλης τάξεως και άλλην ιδιότητα του! Άλλωστε, έπρεπε να διαχειριστεί ένα θέμα που αφορούσε τον ίδιο! Ας δούμε όμως πώς έγινε αυτή η εμφάνιση του Αγίου στον Άθωνα. Όταν επί πατριαρχίας Αθηναγόρα ανακοινώθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η αγιοκατάταξη του Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκταρίου το 1961, οι μοναχοί της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου χωρίστηκαν σε δύο παρατάξεις. Η μία ομάδα υποστήριζε την αγιότητα του Αγίου και η δεύτερη την αμφισβητούσε. Τότε ο ηγούμενος της μονής, ιερομόναχος Αθανάσιος (1903-1975), μπροστά στην σφοδρότητα που έλαβε η έριδα και μπροστά στον κίνδυνο να διαλυθεί η αδελφότητα, κάλεσε σε σύναξη τους πατέρες και τους είπε: - Δεν θα γίνει το θέμα της αγιοσύνης του Νεκταρίου, αιτία να χάσουμε τις ψυχές μας, αντιμαχόντας μεταξύ μας. Κηρύττω τριήμερη νηστεία και με την προσευχή μας, να ζητήσουμε από το Θεό να μας αποκαλύψει, αν ο γέροντας Νεκτάριος είναι Άγιος ή όχι. Όλοι, τότε, οι μοναχοί νήστεψαν όπως τους είχε πει ο ηγούμενος Αθανάσιος. Όταν μετά από τρεις μέρες ο ηγούμενος ετοιμαζόταν να κατέβει στην εκκλησία για την πρωινή ακολουθία, άκουσε ένα ελαφρό χτύπημα στην πόρτα του κελιού του και είδε συγχρόνως, έκθαμβος, τον Άγιο Νεκτάριο να μπαίνει μέσα. Αμέσως ο ηγούμενος γονάτισε για να προσκυνήσει τον πρόσφατα ανακηρυγμένο άγιο. Ο νεοφανής Άγιος είπε, τότε, στον ηγούμενο Αθανάσιο για το θέμα που τους απασχολούσε: - Αδελφέ Αθανάσιε, πήγαινε και πες τους Πατέρες να μην κουράζονται. Ο Κύριος με αγίασε και είμαι Άγιος, θαυματουργός και μυροβλύτης. Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα! Η πλούσια αρετή που ξεχείλιζε από τον Άγιο φαίνεται και από τον λόγο του αυτό. Ήταν ο ίδιος αρετής υπερχείλιση! Ο Άγιος δεν θα μπορούσε να συγχωρεί αν δεν είχε ταπείνωση και αγάπη. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να συν-χωρέσει, να αποδεχτεί, να βάλει μέσα του, να ταυτιστεί, να γίνει ένα με τους άλλους. Και στην περίπτωσή του, αυτό αφορούσε όλους αυτούς που τον διέβαλαν, τον δίωξαν, τον κυνήγησαν. Και όμως τους συγχώρεσε αληθινά, δυναμικά! Και, βεβαίως, αυτό τον αγίασε, τον έκανε πηγή θαυμάτων και παραμυθίας και το σκήνωμα του μυρόβλυσε! Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν αρετής και μύρου υπερχείλιση! Τριαδικό, θείο νέκταρ στον αιώνα του και στους αιώνες των αιώνων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου