Άγιος Νεκτάριος, Φιλάγαθος μέχρι μανίας!
Ο Άγιος Νεκτάριος, από τον Μάρτιο του 1894, είχε αναλάβει την διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Πέντε χρόνια μετά, στις 22 Αυγούστου, του 1899, κοιμήθηκε σε ηλικία 100 ετών, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Σωφρόνιος ο Δ'. Ήταν ο πατριάρχης που έπαυσε και έδιωξε τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριο
από το πατριαρχείο και την Αίγυπτο. Και τότε τα βλέμματα κάποιων στράφηκαν προς τον αδικημένο Μητροπολίτη Πενταπόλεως. Ανάμεσα σ' αυτούς που σκέφτηκαν τον Άγιο Νεκτάριο ήταν και ο διευθυντής του ομογενειακού περιοδικού “Ανάπλασις”. Στις 9 Σεπτεμβρίου, δηλαδή, λίγες μέρες μετά την κοίμηση του πατριάρχη δημοσιεύει στο έντυπο του, τις γραμμές που θα διαβάσετε πιο κάτω. Πρόκειται για γραμμές που θα μπορούσαν να βρίσκονται όχι μόνον σε κάθε βίο και συναξάρι του αγίου αλλά και σε κάθε εγκώμιο του. Ο ίδιος, ο Άγιος Νεκτάριος, όταν διάβασε τις γραμμές αυτές, θα πρέπει να δάκρυσε από συγκίνηση, αλλά θα πρέπει και να κοκκίνισε λόγω μετριοφροσύνης και σεμνότητας. Να επισημάνουμε ιδιαιτέρως την εξής πρόταση: Εάν προτιμηθή ικανώτερος του εν τω Πατριαρχικώ θρόνω της Αλεξανδρείας, ουδείς πλέον αυτού θα χαρή! Δηλαδή, δεν θα χαρεί περισσότερο από τον Άγιον εάν εκλεγεί πατριάρχης κάποιος ικανότερος του! Ίσως, από αυτήν την φράση και μόνον να φαίνεται ολοκάθαρα πόσο καλά κατάλαβαν κάποιοι τον βίο και την πολιτεία του αγίου. Και μάλιστα μετά από τον διασυρμό και την συκοφάντησή του. Γράφει λοιπόν ο διευθυντής του περιοδικού “Ανάπλασις”: “Η υποψηφιότης του Αγίου Πενταπόλεως είναι εκ των μάλιστα βαρυνουσών, διότι είναι εις εκ των πλέον διακεκριμένων και ευπαιδεύτων και θερμουργών και αδιαβλήτων Ιεραρχών, ους έχει να επιδείξη η Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία, συγγραφεύς γονιμώτατος, ακαταπόνητος του πνεύματος εργάτης, τροφήν και τρυφήν έχων την διακονίαν του λόγου, και την αλήθειαν, αφιλάργυρος μέχρις υπερβολής, φιλάγαθος μέχρι μανίας, γαλήνιος αλλά και ισχυρός, πράος αλλά και ευσταθής καθαρός τον βίον μέχρι να πραγματοποιήση ό,τι ο Καίσαρ ήθελε διά την γυναίκα του να είναι δηλ. ανωτέρα της κακολογίας και υπονοίας· σεμνός, ευπρεπής, κόσμιος την μορφήν και το παράστημα· μικροπρεπείας κρείσσων και ραδιουργίας και πάθους και φθόνου. Είναι προσωπικότης επισκοπική εκ των μάλλον υπερόχων, το δε αρμονικόν και σύμμετρον σύνολον των αρετών του τον τάσσει εν τοις επιλέκτοις της πρώτης γραμμής. Εάν προτιμηθή ικανώτερος του εν τω Πατριαρχικώ θρόνω της Αλεξανδρείας, ουδείς πλέον αυτού θα χαρή· εάν δε αυτός γίνη ο εκλεκτός, άτυφος [ταπεινός] ως είναι, μίαν και μόνην φιλοδοξίαν θα έχη, πώς να φανή άξιος της αποστολής του εν πάση ταπεινοφροσύνη”. Και βεβαίως, τα πιο πάνω χαρακτηριστικά και οι αρετές που τόσο εύστοχα παραθέτει, -σχεδόν με εκκλησιαστική ακρίβεια παρά δημοσιογραφική- ο διευθυντής του περιοδικού δεν είναι πάντα χαρακτηριστικά πατριάρχη αλλά κατ' εξοχήν αγίου!
Ο Άγιος Νεκτάριος, από τον Μάρτιο του 1894, είχε αναλάβει την διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Πέντε χρόνια μετά, στις 22 Αυγούστου, του 1899, κοιμήθηκε σε ηλικία 100 ετών, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Σωφρόνιος ο Δ'. Ήταν ο πατριάρχης που έπαυσε και έδιωξε τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριο
από το πατριαρχείο και την Αίγυπτο. Και τότε τα βλέμματα κάποιων στράφηκαν προς τον αδικημένο Μητροπολίτη Πενταπόλεως. Ανάμεσα σ' αυτούς που σκέφτηκαν τον Άγιο Νεκτάριο ήταν και ο διευθυντής του ομογενειακού περιοδικού “Ανάπλασις”. Στις 9 Σεπτεμβρίου, δηλαδή, λίγες μέρες μετά την κοίμηση του πατριάρχη δημοσιεύει στο έντυπο του, τις γραμμές που θα διαβάσετε πιο κάτω. Πρόκειται για γραμμές που θα μπορούσαν να βρίσκονται όχι μόνον σε κάθε βίο και συναξάρι του αγίου αλλά και σε κάθε εγκώμιο του. Ο ίδιος, ο Άγιος Νεκτάριος, όταν διάβασε τις γραμμές αυτές, θα πρέπει να δάκρυσε από συγκίνηση, αλλά θα πρέπει και να κοκκίνισε λόγω μετριοφροσύνης και σεμνότητας. Να επισημάνουμε ιδιαιτέρως την εξής πρόταση: Εάν προτιμηθή ικανώτερος του εν τω Πατριαρχικώ θρόνω της Αλεξανδρείας, ουδείς πλέον αυτού θα χαρή! Δηλαδή, δεν θα χαρεί περισσότερο από τον Άγιον εάν εκλεγεί πατριάρχης κάποιος ικανότερος του! Ίσως, από αυτήν την φράση και μόνον να φαίνεται ολοκάθαρα πόσο καλά κατάλαβαν κάποιοι τον βίο και την πολιτεία του αγίου. Και μάλιστα μετά από τον διασυρμό και την συκοφάντησή του. Γράφει λοιπόν ο διευθυντής του περιοδικού “Ανάπλασις”: “Η υποψηφιότης του Αγίου Πενταπόλεως είναι εκ των μάλιστα βαρυνουσών, διότι είναι εις εκ των πλέον διακεκριμένων και ευπαιδεύτων και θερμουργών και αδιαβλήτων Ιεραρχών, ους έχει να επιδείξη η Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία, συγγραφεύς γονιμώτατος, ακαταπόνητος του πνεύματος εργάτης, τροφήν και τρυφήν έχων την διακονίαν του λόγου, και την αλήθειαν, αφιλάργυρος μέχρις υπερβολής, φιλάγαθος μέχρι μανίας, γαλήνιος αλλά και ισχυρός, πράος αλλά και ευσταθής καθαρός τον βίον μέχρι να πραγματοποιήση ό,τι ο Καίσαρ ήθελε διά την γυναίκα του να είναι δηλ. ανωτέρα της κακολογίας και υπονοίας· σεμνός, ευπρεπής, κόσμιος την μορφήν και το παράστημα· μικροπρεπείας κρείσσων και ραδιουργίας και πάθους και φθόνου. Είναι προσωπικότης επισκοπική εκ των μάλλον υπερόχων, το δε αρμονικόν και σύμμετρον σύνολον των αρετών του τον τάσσει εν τοις επιλέκτοις της πρώτης γραμμής. Εάν προτιμηθή ικανώτερος του εν τω Πατριαρχικώ θρόνω της Αλεξανδρείας, ουδείς πλέον αυτού θα χαρή· εάν δε αυτός γίνη ο εκλεκτός, άτυφος [ταπεινός] ως είναι, μίαν και μόνην φιλοδοξίαν θα έχη, πώς να φανή άξιος της αποστολής του εν πάση ταπεινοφροσύνη”. Και βεβαίως, τα πιο πάνω χαρακτηριστικά και οι αρετές που τόσο εύστοχα παραθέτει, -σχεδόν με εκκλησιαστική ακρίβεια παρά δημοσιογραφική- ο διευθυντής του περιοδικού δεν είναι πάντα χαρακτηριστικά πατριάρχη αλλά κατ' εξοχήν αγίου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου